Szkoda uśmiechów które łzy umiały przekonać
-
Ostatnio w Warsztacie
-
Waldemar_Talar_Talar 17 198
starość to starość
ma swoje tory po
których nadzieja
się oddala
starość to starość
to nie zabawa to
dni i noce udane
albo nie
starość to starość
ma swoje prawa
potrafi kochać
pamięta łzy
starość to starość
nie ma że boli ten
ból już był to nic
odkrywczego
starość to starość
pachnie minionym
może być piękna
jak kwiat
starość to starość
jest jak skarb na
który trzeba
życiem zasłużyć
1
-
-
Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach
-
- 36 odpowiedzi
- 595 wyświetleń
-
- 31 odpowiedzi
- 627 wyświetleń
-
- 29 odpowiedzi
- 466 wyświetleń
-
- 27 odpowiedzi
- 419 wyświetleń
-
- 27 odpowiedzi
- 561 wyświetleń
-
-
Zarejestruj się. To bardzo proste!
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
-
Ostatnio dodane
-
-
Ostatnie komentarze
-
Przez Robert Witold Gorzkowski · Opublikowano
@Berenika97 tak jak najbardziej będzie szczęśliwa -
-
Przez Annna2 · Opublikowano
@huzarc - niepotrzebnie. śmierć nie jest niema- za nią kryje się nazwisko, imię- ktoś- osoba- ktoś komuś najdroższy, najbliższy, ktoś kto ma tyle do powiedzenia. śmierć dosięgnie wszystkich- ale gdy nadejdzie czas, ludzie nie powinni ginąć od rakiet, dronów i nowoczesnych wynalazków powinni żyć ps. Ale śmierć zawsze jest niema- Twoje słowa. przypomniałeś mi klasyka- to: Iosif Wissarionowicz Dżugaszwili który stwierdził, "że śmierć milionów to statystyka, śmierć jednego człowieka to dramat" @huzarc Twoje słowa Ale śmierć zawsze jest niema- są dramatem. -
Przez Leszczym · Opublikowano
@Annna2 A To widzisz, zdaje się nie połapałem się, miewam tak... -
Przez Mikołaj_Batkiewicz · Opublikowano
Czym jest człowiek?... Skorupą z gliny ulepioną… Z prochu, z pyłu sypkiego – weń duszą włożoną. Ona w tej miałkiej masie nie więdnie lecz żyje, Czy to nie cud?... W tym dzieło stworzenia się kryje; Owiane tajemnicą – nierozwiązywalną. Być może Boską?... Piękną?... Na pewno astralną. To co kruche – na nowo – wciąż trzeba budować, Tak też i ciało strawę musi ci przyjmować, A dusza za życia tę chorobę przejęła, Żeby ją wciąż karmić to człowiecza potrzeba. Ale czym?... Czym też ona, ta dusza się żywi? Wiarą, że jest coś, co na dłużej uszczęśliwi. Przecież nie nagła rozkosz – ot namiętność byle, Uniesienie chwilowe, które zaraz zginie, Lecz pewność, która mówi: „Zobacz sens istnieje. Nie wszystko płonne, proszę, miej jeszcze nadzieję.” Jednak dla duszy każdy owoc dziś parszywy, Już na drzewie dojrzewa cały robaczywy. Skoro wiesz, że wszystkie te, które dotkniesz – marne; Sięgnąć po któryś trudu żadnego nie warte. Więc kroczysz bez nadziei i o suchym chlebie, Pustynią nieskończoną, po jałowej glebie Szukając źródła, w którym woda życia płynie. Ponoć tam jeszcze drzewo poznania się wije. Ale nie ma oazy – jest fatamorgana, Źródło wyparowało i też uschła trawa, Zostały tylko węże w błocie pełzające; Tak jak ty głodne, na żer – Cię – wyczekujące. Mimo tego, idźże, bo źródło wypłukało Coś takiego, co duszy mocy by dodało I nie zważaj wcale na jadowite żmije; Walcz o to, co u kresu podróży się kryje. Nie popadaj przypadkiem w przeraźliwy lament, Z odwagą wyjmij w błocie zatopiony diament.
-
-
Najczęściej komentowane
-
.thumb.jpeg.b5ae7bcef73c3501c1166879fc389fb7.jpeg)
-
Wiersze znanych
-
Najpopularniejsze utwory
-
Najpopularniejsze zbiory
-
Inne
Rekomendowane odpowiedzi
Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto
Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.
Zarejestruj nowe konto
Załóż nowe konto. To bardzo proste!
Zarejestruj sięZaloguj się
Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.
Zaloguj się