Inne spojrzenie, część 116

[Corleone 11]

                                               - dla Siostry

 

   Poświęciwszy odpowiedni czas, by wyglądać jak najlepiej, Soa zeszła do sali jadalnej na śniadanie. Mimo to była trochę niespokojna, czy w zmienionej fryzurze, której zrobieniu poświęciła najwięcej uwagi, Starszemu Nad Książęcą Służbą spodoba się jeszcze bardziej. Suknię wybrała błękitną - pod barwę oczu. Ze stylowym, wysokim kołnierzem i lekko podkreślającą talię i biodra. Krótko mówiąc: krojem wyprzedzającą epokę, w której się znalazła. Przejrzawszy się w zwierciadle stosowną ilość razy, z bliska i w oddaleniu kilku kroków, uznała, że wszystko jest, jak należy. I że pora wychodzić.

   Znalazłszy się tam, zajęła swoje poprzednie miejsce. Oczekując, że Starszy szybko zauważy jej obecności. Jej spodziewanie okazało się słuszne, bowiem podszedł do niej już po kilku minutach.

   - Panie - Soa wstała z krzesła na jego widok i dygnęła dwornie. - Jak się czujecie? 

   - Pani, mnie też miło cię widzieć - Starszy celowo odpowiedział bardziej bezpośrednio, delikatnie i prawie niewyczuwalnie zaglądając jej do umysłu. - Pozwolisz towarzyszyć sobie przy śniadaniu? I później podczas spaceru? Chciałaś zobaczyć miejscowy las, o ile pamiętam. 

   Speszyła się lekko. Mimo woli, bo przecież oczekiwała zaangażowania z jego strony. Takiego rosnącego powoli i naturalnie - krok po kroku. A może było to bardziej odczucie mentalnej wizyty w jej umyśle? Nie była pewna. 

   - Taak... Chciałam - odpowiedziała, wbiwszy spojrzenie w talerz z ultraporcelany. - Ale może najpierw zjedzmy? 

   - Oczywiście - Starszy uśmiechnął się, błyskawicznie odnajdując w sytuacji. - Co życzysz sobie, pani, by ci podać? 

 

                              *     *     * 

 

   Spacer okazał się nie tyle milszy od wspólnego śniadania, ile po prostu nasza bohaterka, czująca się przecież dobrze - vs, nawet bardzo dobrze - w obecności Starszego - w lesie, wśród drzew i innych roślin czuła się u siebie. Wśród majestatu i dążenia w górę ku światłu tych pierwszych i delikatności, a jednocześnie sile tych drugich. Wśród szemrzących łagodnie swoje opowieści dusz je zamieszkujących. I bez, rzecz jasna, przysłowiowego "jak". Do najbliższego było wcale blisko, a jeden z mieszkańców Księżyca, pozostawiwszy na potrzebny czas swoje zajęcia, zaprowadził ich. 

   - Jeśli mielibyście jakikolwiek kłopot z powrotem - rzekł im na odchodnym - wystarczy mnie wezwać przez to urządzenie. - Wręczył im komunikator wielkości pudełka zapałek. - Miłego spaceru - uśmiechnął się i odszedł. 

   Pamiętając zakłopotanie Soi, Starszy postanowił przejąć inicjatywę. 

   - Oto moje ramię, pani Soo - z uśmiechem postąpił naprzód w ich znajomości. - Idziemy? 

   Odruchowo spuściła wzrok, zdążywszy przedtem uśmiechnąć się lekko.

   - Idziemy - odpowiedziała, ujmując go pod ramię.

 

                              *     *     *

 

   Spacer okazał się nawet milszy, niż Soa się spodziewała. Także dlatego, iż - jak Starszy dał jej poznać - w świecie roślin orientował się całkiem dobrze. Jak się okazało, miał na imię Oleg. Schodził wraz z Soą ze ścieżek i wraz z nią pochylał się nad roślinami, przy których się zatrzymywała. I razem z nią podnosił głowę, by podziwiać strzelistość niektórych spośród drzew. Wyższych lub niższych, zależnie od czasu życia i tempa rozwoju oraz od gatunku, oczywiście. 

    Zebrawszy się na odwagę, Soa zadała Olegowi nurtujące jej uczucia i duszę pytanie.

   - Panie... Olegu - pokonała niepokój - co z nami?

Cdn.

 

   Voorhout, 30.03.2023

 

 

 

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Edytowane 30 Marca 2023 przez Corleone 11 (wyświetl historię edycji)

[Somalija]

@Corleone 11 Najtrudniejsze pytanie... 

Pozdrawiam i dziękuję

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[Wiesław J.K.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Corleone 11Odważna kobieta!

Pozdrawiam autora!

[Corleone 11]

@Somalija

   I dlatego zostało zadane na końcu rozdziału. Jako ostatnie słowa, by zwrócić większą uwagę. 

   Dziękuję Ci bardzo

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

za literackie odwiedziny, czytanie i komentarz. 

   Serdeczne pozdrowienia . 

@Wiesław J.K. 

   Tak, Wiesławie - odważna. Tak samo w powieści, jak w rzeczywistości poza nią. Bywa, że takie pytania kobietom przychodzą z trudnością. Zdarza się, że i mężczyznom też. 

   Dzięki Ci wielce za kolejne już wizytę, czytanie i komentarz . 

   Pozdrawiam Cię serdecznie. 

    

Edytowane 30 Marca 2023 przez Corleone 11 (wyświetl historię edycji)