Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Cała prawda, tylko prawda, piękna prawda!

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Najlepiej, żeby co 5 lat była 10 lat młodsza i dwa razy ładniejsza.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Proszę, nie utożsamiaj mnie z moimi historiami. Pisząc nie opowiadam o swoim życiu, wręcz przeciwnie — staram się od niego uciec.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Opublikowano

@Ewelina Dzień dobry!

Cudem natury ludzkiej jest odrębność i niepowtarzalność każdego człowieka; cudem jeszcze większym jest to, że we dwoje mogą znaleźć coś wspólnego w sobie.

Pozdrawiam ciepło.

@staszeko Witam,

a czyż nie o tym jest właśnie ta moja piosenka? "To", co pojawia się w naszej duszy, przychodzi z zewnątrz, - nie dociekam, nie pytam, nie kombinuję, po prostu, widzę, że Ona tam się rozgościła, i.....

Pozdrawiam.

Opublikowano

@violetta Mój tekst, w takim razie, skomentowali normalni inaczej ;) ojej... źle to brzmi. Oczywiście wiersz jest przerysowany celowo. 

Tak jak piszesz, normalny kochający mężczyzna tak nie myśli i też trwam twardo w tym myśleniu, mimo wszystko :) 

@aff ile ludzi tyle gustów :) i bardzo dobrze.

 

Pozdrawiam wiosennie :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

A ja się czepnę ;)
Przeciwstawiłaś  nadobną kocicy a przecież nadobna  to urokliwa, powabna, urodziwa, piękna i nie wyklucza kocicy :)
Kocica też może mieć takie przymioty. 
 

Napisałaś:

 

Skromna,  prawie mniszka, stateczna dostojna jest matrona. Kiedyś matronę utożsamiano ze starszą osobą, ale starsza kiedyś miała aż 40 lat. Dziś każdy wie, że czterdziestka to nadal młoda i piękna kobieta. Więc ja napisałabym tak"
Kobieta...

Matrona...

A jednak kocica.
Oczywiście tę matronę możesz zastąpić innym słowem ważne by wykluczało kocicę, skoro ma być "A jednak..."

Pozdrawiam :)


 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Karolina rozglądała się po obszernym pomieszczeniu zastawionym ciężkimi, dębowymi regałami pełnymi woluminów. Wszystkie księgi były oprawione w skórę i wyglądały jakby zostały żywcem przeniesione z zamku angielskiego lorda epoki wiktoriańskiej. Niektóre starodruki były zabezpieczone i znajdowały się na kilku regałach za szkłem. Studentka była oszołomiona tym bogatym i cennym księgozbiorem. „Muszę wreszcie zobaczyć moje materiały”, pomyślała. Usiadła przy dębowym stole usytuowanym po środku biblioteki. Leżały na nim przedwojenne egzemplarze czasopisma „Głos Ewangelii”, wydawanego przez Mazurów w języku polskim. Ucieszyła się, bo wiedziała, że jeszcze o tych gazetach nikt w Polsce nie pisał. Brała każdy egzemplarz delikatnie do ręki i sporządzała notatki z ich zawartości. W pewnym momencie do pomieszczenia wszedł pastor Kocki. Był mężczyzną dawno już po pięćdziesiątce, średniego wzrostu, o lśniących, brązowych oczach i łagodnej twarzy. Serdecznie przywitał się i zapytał, czy Karolina czegoś jeszcze nie potrzebuje. Usiadł przy stole. Dziewczyna podziękowała, chciała pochwalić zasoby biblioteczne, ale wówczas jej wzrok padł na portret młodego mężczyzny. Wcześniej obrazu nie zauważyła. Rama była przewiązana czarną wstążką. Spojrzała na gospodarza. Pastor zobaczył jej pytające oczy. - To mój syn, Henryk. Zginął rok temu w wypadku samochodowym, w drodze na obronę swojej pracy doktorskiej - wyjaśnił spokojnie. - O mój Boże, dlaczego?! - wyrwało się Karolinie. - Proszę nie mieszać w to Boga. To nie była jego decyzja. To pewien człowiek, mieszkający zresztą dwie ulice dalej, dokonał złego wyboru. Po alkoholu wsiadł do samochodu - powiedział smutno.
    • @UtratabezStraty Z dużym zainteresowaniem przeczytałam Twoje opowiadanie i pojawiło się mnóstwo pytań. Wizja przyszłości naszego państwa czyli postępujący autarkizm, porzucenie zglobalizowanego kapitalizmu, obraz niemalże apokaliptyczny może nie przeraża, ale niesie pewną refleksję. Natomiast sfera relacji między małżonkami i sfera psychologiczna nie przekonuje mnie. Czy zmieniający się system, warunki życia zmieniają uczucia, relacje? Marek chce wychowywać żonę i zapewnia, że "nie w stylu naszego małżeństwa, żeby dbać o siebie nawzajem". No tak, przecież są małżeństwa, które łączą różne sprawy, tylko nie tzw, miłość. Beztroska obu małżonków, gdy Agnieszka jest w więzieniu, wrażenie, że jej się tam podoba,nie rozpacza też mąż - jakoś do mnie nie trafia. No i drobny wniosek, komfort życia w więzieniu jest o wiele większy niż w klasztorze (obecnie się zgadza), ale w tej wizji już tak nie jest. :)
    • @Annna2Cudny tekst - subtelny i melancholijny, przypomina epitafium, wyzwala ukojenie, zadumę i próbę pogodzenia się z odejściemwspaniałej artystki.  Piekne metafory: "Strąciłaś noc, sięgnęłaś gwiazd" . I jeszcze ta muzyka! Aż brak mi słów. 
    • @GosławaWiersz - obraz, przemawia spokojem i zostawia ... niepokój. Jest to coś, co porusza. Gdy mgła "penetruje okoliczne rowy" ktoś mi bliski bierze aparat foto. i "wyrusza na żer" . Wiersz piękny!
    • @andrewCzas rozdaje karty, jak chce. A my gramy na ślepo, a życie wciąż czeka na nasz ruch. 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...