Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Powiem tak, po prostu żyć. Myślę, że każde doświadczenie czemuś służy. @staszeko, dźwigam już ponad 6 krzyży na swoim karku i dalej się uczę i uczę i ciągle uczę i wiem, że nigdy w tym życiu wszystkiego się nie nauczę. Wierzę, że najlepiej powoli eliminować ze swojego serca i umysłu wszystkie negatywy, (oczywiście w miarę możliwości) które obdzierają nas z radości życia. 

 

*******

Edytowane przez Wiesław J.K. (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

@Wiesław J.K. Lubię siedzieć w słońcu, patrzeć wysoko w niebo i myśleć o cieple, które odczuwam na twarzy, o jego niewyczerpanym źródle: ciągłej przemianie wodoru w hel z prędkością kompostownika i rozmyślam wtedy o wszelkim życiu, które powstało z tego  — o trawie, o drzewach, o kwiatach lawendy i pszczołach zajętych piciem nektaru i układaniem go w sześciobokach, będących najbardziej ekonomicznym kształtem. Nie myślę o niczym innym i wtedy odczuwam radość. Życzę Ci tego samego.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Opublikowano

@Wiesław J.K.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nie mylisz się Tak twierdzą wszyscy mądrzy ludzie, tzw. oświeceni, jak również coraz częściej ww. fizycy

Dziękuję i również pozdrawiam

@staszeko  Dziękuję za cierpliwość i pozdrawiam serdecznie

Opublikowano (edytowane)

   Jako swoją część rozmowy przytoczę kilka myśli, w oczywisty sposób treściowo powiązanych ze sobą. Pierwszą będzie łacińska sentencja "Non omnis moriar". Drugą zdanie Mistrza Yody: "Świetlistymi istotami jesteśmy, nie tą surową materią". Trzecią cytat z "Wiedźmina" Mistrza Andrzeja S.: "Coś się kończy, coś się zaczyna". Kolejną - tu nie jestem pewien autora, ale chyba są to słowa też Mistrza Andrzeja i też z sagi o Wiedźminie: "Każde odejście jest zarazem powrotem". Wreszcie tak zwaną prawdę wiary tak zwanego Kościoła Katolickiego, iż "Dusza ludzka jest nieśmiertelna". Przy czym oddam sprawiedliwość w/w instytucji, że w tym wypadku głosi prawdę. Prawdę, która zawiera w sobie możliwość rozmaitych wcieleń w różnych światach i wymiarach. 

   Serdeczne pozdrowienia dla Przedmówców

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Edytowane przez Corleone 11 (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Ładnie o melancholii, a jak nadchodzi, co melancholicy przechodzą, to jednak jest się bliżej zwątpienia, jak sądzę. Zresztą, nie wypowiadam się, bo melancholia to cecha, czy skłonność, której nie mam, więc ktoś powie, że się nie znam, i będzie miał rację:). Życzę słońca. 
    • @Annna2 jestem !   wspaniałe i wzruszające jest to połączenie autentycznej gwary warmińskiej z głęboką, mityczną refleksją.    dziękuję za pielęgnowanie warmińskiej mowy i obyczajów, wiersz czyta się z ogromną przyjemnością.   chociaż musiałem włączyć zmysły deszyfrujące.   ale było warto !!!
    • @Annna2 Twój wiersz jest niezwykle intrygujący i wielowarstwowy. Przede wszystkim świetnie połączyłaś dwa zupełnie różne światy - codzienność i mitologię. Pierwsze dwie zwrotki, napisane gwarą warmińską, są absolutnie wspaniałe. Tworzą niesamowity, gęsty klimat. Niemal fizycznie czuć ten mrok ("ciamno i tajamno"), niechęć do wstawania z ciepłego łóżka ("z psirzów wylyźć nie chce") i powolny, spokojny rytm życia przy piecu ("Kele psieca siedzić, cejtunki cytoć"). To jest niezwykle autentyczne, ciepłe i "swojskie". A potem język staje się literacki, a ton zmienia się na głęboko melancholijny i erudycyjny ("Tyle marzeń już śpi nieżywych"). Zaczyna się podróż przez mitologię - Fidonisi, Leuke, herosi, żurawie (które są przecież tak charakterystyczne dla krajobrazu Warmii!) i wreszcie Isztar. To, co jest w tym wierszu najpiękniejsze, to jak te dwa światy się przenikają. Mam wrażenie, że "Warnija" staje się dla Ciebie osobistą, mityczną "Fidonisi" – "tą jedyną z moich Ziem szczęśliwych". Zakończenie jest bardzo mocne i niejednoznaczne. Pragnienie napełnienia świata miłością (na wzór Isztar) zderza się z gorzką, niemal egzystencjalną refleksją: "Tylko nie wiem, czy na sen mnie stać". To pytanie o cenę spokoju, marzeń, a może nawet samego życia, zostawia czytelnika z głębokim poruszeniem. To wiersz, który łączy w sobie ogromną miłość do małej ojczyzny (jej języka, krajobrazu, rytmu) z uniwersalnym, ludzkim doświadczeniem straty, poszukiwania sensu i tęsknoty za doskonałością ("Victorii doskonałość"). Bardzo piękny, odważny i poruszający utwór.
    • @Maciek.J dzięki
    • @Berenika97  to taki czas, taki czas jest. Będzie lepiej Berenika. Trzymaj się.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...