Ostatnia gwiazdka

[Marcin Sztelak]

Ustały obroty sfer, mróz ściął

z nóg najwytrwalszych kolędników.

Lunatycy zamarli przed drzwiami

śpiewając a capella pieśń pożegnania.

 

Gasną światła jak zdmuchnięty pył

z opasłego tomiska, w którym nikt

nie zapisał przyszłości, niewiele

dbając też o przeszłość.

 

Puste karty złowrogo szeleszczą

obracane artretyczną ręką odchodzącego

czasu. Na nic życzenia pomyślności

i długich lat w zdrowiu.

 

Kres obwieszcza powolny zachód gwiazdy,

chociaż w sztok upojeni nocą wciąż

pocieszamy się myślą, że to figlarne

puszczenie oczka.

 

Albo zapowiedź świtu, aby móc zakrzyknąć:

Mróz zelżał, wciąż jestem.

Człowiekiem.

[tetu]

Świetny!