Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

po północy

Jacek_Suchowicz
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Jacek_Suchowicz

Jacek_Suchowicz

Opublikowano
Opublikowano

 

Po północy topisz smutki,

często z kiepskim wręcz wynikiem.

Przecież życie jest nieludzkie,

lewitujesz nad chodnikiem.

 

Po północy świat się buja:

płyną drzewa oraz domy,

stąpasz równo po kafelkach

zawstydzony, nawalony.

 

Po północy rozpacz gniecie,

własny domek cicho wchodzisz

i po ciemku w łóżku legniesz.

Obok ona - nie dogodzisz?

 

Suchość w gardle, w kuchni - żona

pichci coś przejęta cała.

W łóżku…? pytasz ciut zdumiony:

„dziś mamusia przyjechała”

4
obywatel

obywatel

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

słaba głowa

mocny trunek
to teściowej
jest frasunek

winy żadnej

tutaj nie ma
było wino
wina nie ma

 

choć scenariusz tu przewidział
że moralnie jest przewina
to ja morał taki wstawiam;


Jak już pijesz, to pij więcej
Nie ustawaj pij do dna
Wypij wszystko wysusz
Wycedź co się da
I nie wpadniesz w tarapaty
Kto pił to ten problem zna
Po wypiciu tylu procent
masz ochotę tylko spać.

 




 

Edytowane przez sam (wyświetl historię edycji)
2

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Berenika97
      Było nie minęło

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Simon Tracy To bardzo ciekawy tekst – gotycka opowieść utrzymana w klimacie Poego, z nutką polskiego romantyzmu. Stworzyłeś atmosferę, w której dom nie jest po prostu nawiedzony – on jest żywy w swojej martwości. "Zimna klatka bestii", "depresyjne mary", duchy pijące wino – to wszystko buduje poczucie, że narrator sam stał się duchem we własnym domu, zanim jeszcze umarł. Świetna postać Toma Donnery'ego – ten kontrast między jego wiktoriańską elegancją a piekielną energią (lawendowa marynarka, ogniście rude włosy, "głos jak z horroru") jest genialny . Jego stwierdzenie - "umarł Pan za życia" – to sedno całej historii. Obaj, żywy i martwy, są ofiarami zdrady. Stwierdzenie, że "zdrada zabija celniej niż sama śmierć" – to zdanie jest kluczem do zrozumienia całej opowieści. Podoba mi się zakończenie z piersiówką przy grobowcu. :) Ten świat ma potencjał na całą serię opowieści o duchach w tym domu. Pozdrawiam.  
    • Wochen
      pozwól mi ma jesień

      Przez Wochen · Opublikowano

      nic nie mów proszę rysuję ślady wolne od skreśleń upadłych liści zanim jesień się rozśpiewa   nic nie mów nalegam idę po zapachu przenosi mnie ponad nagie gałęzie nie słyszę szelestu litości   swobodnie spadam razem z nimi jestem żółty brązowy lekki jestem teraz wiem że wiatr nie wieje mówi do mnie   słucham  
    • tie-break
      Jesienne Refleksje

      Przez tie-break · Opublikowano

      Ja może tak nie do końca w temacie, ale jako pasjonatka fotografii (amatorka, co prawda) zachwyciłam się grafiką pod tekstami. Piękne ujęcie.   Nie mam do końca pewności, czy to chcesz nam powiedzieć, że oficjalna historia wciąż przemilcza to, co najważniejsze. Mało znane postaci, epizody - są bardziej znaczące i może w nich tkwi klucz, by zrozumieć, dlaczego losy ludzkości potoczyły się tak, a nie inaczej. I dlaczego wciąż tkwimy w tych samych błędach.  
    • tie-break
      Soda z rękawa

      Przez tie-break · Opublikowano

      Ten wiersz skojarzył mi się z heksagramami. Jest taki heksagram w chińskiej Księdze Przemian, o nazwie studnia, złożony z dwóch trygramów: grunt/wiatr + otchłań/woda. Symbolizuje bogactwo duchowe i odwołuje się do zasobów wewnętrznych człowieka, z których należy korzystać w zrównoważony sposób. Nie powinno się także ich marnować, trwonić - chyba przede wszystkim na niepotrzebną pogoń za splendorem osobistym i na miotanie się między rozmaitymi sprzecznościami życiowymi, które nas wyczerpują. Studnia (i woda w niej) to samoświadomość, wiedza, równowaga i wewnętrzny spokój. W wierszu wyraźnie widzę, że peel usiłuje znów odnaleźć utracone szczęście, płynące przede wszystkim z tego, że człowiek żyje w zgodzie ze sobą i światem, za niczym rozpaczliwie nie goni, intuicyjnie wycisza się, dogaduje ze swoimi emocjami i zawsze wie, jak się podnieść z energetycznych "dołków".
    • infelia
      Snomat

      Przez infelia · Opublikowano

      @tie-break Dowcip goni dowcip. I tak trzymać.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...