Kobieta w gęstej czerni rozwianych włosów *

[Arsis]

Kochasz? Powiedz… Ja kocham w trwodze i obawie odrzucenia. Po drugiej stronie cisza, zimny mrok

otchłani.

 

Błądzę zalękniony. Przechodzę o jeden dzień, o jedną noc…

Przestępuję, jak wskazówka zegara…

 

W błękitnym niebie biała smuga po odrzutowcu.

W kwintesencji słońca twoja twarz.

W cieniu drzewa…

Wśród skwaru gorącego lata

stęsknione pocałunków usta czerwonych róż…

 

Jesteś

tutaj.

Blisko.

 

W ogrodzie płonącej nasturcji,

wśród strzelistych malw

wyrasta karminem kosmos podwójnie pierzasty…

 

Zaiste, rojnie tu i duszno, lecz jakoś smutno, mimo ptaków i brzęku pszczół w rozpełzłej przy ziemi

koniczynie…

 

Nie mów. Nic nie musisz mówić. Wiem…

 

Czy mnie znów słyszysz?

Słyszę chrzęst kroków

na żwirku alei,

kiedy Idę ogrodem,

którym moglibyśmy iść.

 

Rozumiem

twoje

milczenie.

 

Wybacz mi, że nazywam bezprawnie

rzeczy nie do nazwania słowami,

że żyję poza logiczną konstrukcją czasu…

 

Kocham cię.

 

(Włodzimierz Zastawniak, 2022-12-09)

 

* Tekst na motywach wiersza pt. „Kobieta w gęstej czerni”, Mieczysława Jastruna

 

 

 

 

Edytowane 9 Grudnia 2022 przez Arsis (wyświetl historię edycji)

[Stary_Kredens]

Bogato i kwieciscie, zaiste

Kredens pozdrawia 

[Natuskaa]

Tekst o działaniu uspokajającym. Ładnie napisane :)

 

Pozdrawiam.