Odejście

[Arsis]

Noc miażdży moje skronie, które pulsują i płoną w mdłej poświacie wiszącej lampy.

W półmroku przedpokoju postać, nie-postać.

Niewyraźny zarys jakiegoś dawnego życia.

 

Mży, jak wysypujące się z ekranu telewizora milczące, czarno-białe piksele.

 

Zakłócany strugami deszczu 

przekaz z zaświatów

szumi mi piskliwie w uszach.

 

Lecz oto światło idące na przestrzał lśni i migocze

na pierwszej stronie pożółkłej już gazety.

Pierwsza błyskawica przeszywa step.

Jak gwiazda uderza boleśnie w źrenice.

 

Przez pory skóry przeciskają się rozpalone cząsteczki drwiącej śmierci.

 

Kroczy w oślepiającej koronie.

W skręconej spazmem przestrzeni.

 

*

 

Gdzie ja jestem?

 

Ojciec leży na podłodze opuszczonego domu,

bełkocząc coś o raju w pijackim zwidzie.

Próbuje mnie chwycić za nogawkę spodni.

Lecz nie dosięga. Jego dłoń opada bezwładnie z cichym plaśnięciem.

 

Jestem wolny,

tą wolnością

opuszczenia

i samotności..

 

Oglądam się

za siebie.

Szczątki ojca

przysypał pył wzruszony

ostatnim jego tchnieniem.

 

… opada jeszcze powoli, drży…

 

Umrę jak on.

Niechybnie

i w zapomnieniu.

.

Woda kapie rytmicznie do pokrytego rdzawymi smugami zlewu. Gong stojącego zegara.

Chrzęst mechanizmu….

 

Wychodzę przez drzwi,

na zewnątrz.

Na step spalony słońcem.

Popiół opada na język.

W środku dnia, w środku nocy…

 

(Włodzimierz Zastawniak, 2022-11-16)

 

 

 

 

Edytowane 16 Listopada 2022 przez Arsis (wyświetl historię edycji)

[violetta]

@Arsis wszystko po wszystkim:)

[Rafael Marius]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Jeśli to tylko przez ludzi.

[goździk]

@Arsis W tych słowach czai się skumulowane cierpienie, jakaś tragedia. Zastanawia mnie ten popiół, który opadł na język. Jeszcze sobie pokminię. 

 

Wiersz jak dla mnie napisany fenomenalnie. Podzieliłeś go na dwie części. I to ta druga ukazuje nam sedno, podmiot odsłania nam część siebie, dzieli się trudnym przeżyciem. Pierwsza zaś część brzmi jak wybudzenie się człowieka, który nieźle sobie wypił.