Zgłoś
-
Ostatnio w Warsztacie
-
Człowiek od tysięcy lat patrzy w ogień —
mami go ciepło i język płomienia,
którego mowy nie zna.
Człowiek od tysięcy lat grzebie drugiego człowieka,
jakby sadził go w ziemi na nowo.
Pije wodę, która płynie przez jego własne ciało,
i modli się, by go nie zatruła.
Człowiek krzyczy, gdy go boli,
a potrafi milczeć, gdy boli okrutnie.
Od tysięcy lat kocha,
choć czasami miłość sama całą robotę za niego odwala.
Wstaje rano, żeby coś złapać,
dotknąć, polizać, obrócić, schować i uciec,
albo wszystko naraz — żeby nie zwariować.
I jeszcze robi głupie miny.
Człowiek od tysięcy lat pisze wiersze,
więc i ja piszę.
Chociaż wiem, że ten wiersz już kiedyś był
i w „chmurze” nad jaskinią się mienił…
i choć się bardzo starał…
…nikomu, on k…, życia nie zmienił.Krzemo Gorai H+Ai
0
-
-
Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach
-
- 48 odpowiedzi
- 1 339 wyświetleń
-
- 29 odpowiedzi
- 852 wyświetleń
-
- 28 odpowiedzi
- 546 wyświetleń
-
- 28 odpowiedzi
- 531 wyświetleń
-
- 27 odpowiedzi
- 737 wyświetleń
-
-
Zarejestruj się. To bardzo proste!
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
-
Ostatnie komentarze
-
Przez Sylvia · Opublikowano
Balansujemy między bytami, ostatecznie wychodząc na prostą. pozdrawiam -
Przez Sylvia · Opublikowano
policzek wyspy czerwieni łzy w morskim amoku płynących żółwi słońce karmi pustkę gdy wychodzimy z serca wulkanu łapiesz moją dłoń jak pomarańczę a w basenie wieloryb sieje popłoch -
Przez Nata_Kruk · Opublikowano
Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.
Nie da się ukryć.. gdziekolwiek pójdziemy, tam się.. jest. Bardzo ładny wiersz... o tęsknocie za normalnością. zacytowane... doceniaj peelu każdy wschodzący ranek... w pokoju, nawet, gdybyś spał na.. strychu. -
Przez Nata_Kruk · Opublikowano
Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.
Panie Ropuchu... nie wywołuj hien z puszczy. Prorocza treść, ale dobrze skrojona. Fragment, jw. .. idźmy bez waśni... :) po błękit w głowie... NA ZAWSZE... :) Tego się trzymajmy. -
Przez Krzemek Gorai · Opublikowano
Człowiek od tysięcy lat patrzy w ogień — mami go ciepło i język płomienia, którego mowy nie zna. Człowiek od tysięcy lat grzebie drugiego człowieka, jakby sadził go w ziemi na nowo. Pije wodę, która płynie przez jego własne ciało, i modli się, by go nie zatruła. Człowiek krzyczy, gdy go boli, a potrafi milczeć, gdy boli okrutnie. Od tysięcy lat kocha, choć czasami miłość sama całą robotę za niego odwala. Wstaje rano, żeby coś złapać, dotknąć, polizać, obrócić, schować i uciec, albo wszystko naraz — żeby nie zwariować. I jeszcze robi głupie miny. Człowiek od tysięcy lat pisze wiersze, więc i ja piszę. Chociaż wiem, że ten wiersz już kiedyś był i w „chmurze” nad jaskinią się mienił… i choć się bardzo starał… …nikomu, on k…, życia nie zmienił. Krzemo Gorai H+Ai
-
-
Najczęściej komentowane
-
-
Wiersze znanych
-
Najpopularniejsze utwory
-
Najpopularniejsze zbiory
-
Inne