Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Czarodziejski przepis na brodawki na nosie

 

Zasuszona końska mucha,

Miodu z parobczego ucha,

Ochłap z mordy psu wydarty

I na proszek z czosnkiem starty,

 

Dołóż jeszcze dla urody

Uwędzone dwie jagody,

Dodaj smalcu oraz maku,

Przetrzyj wszystko na durszlaku.

 

Pierdnij głośno ponad stołem,

Podrap w zadek się okołem,

W zapleśniałą zwiń pieluchę,

Wsadź na tydzień za pazuchę.

 

Gdy pod pachą się zagrzeje,

Wtedy pięknie maść dojrzeje.

Smaruj w poprzek, zaklnij sprośnie,

W mig brodawka ci wyrośnie.

 

Marek Thomanek

07.11.2022

Opublikowano

@Manek Hahaha, dobre! Świetne wręcz! Śmiech to zdrowie więc mam wrażenie, że czytając ciągle takie wiersze żyłabym wiecznie. Co do czarownic to te średniowieczne owszem miały brodawki na nosie. Współczesne już chyba nie, ja np. nie mam. ;-))))

Opublikowano

@Kwiatuszek Współczesne "czarownice" to mogą mieć brodawki tam, gdzie ich nie widać. Dlatego zacząłem czytać ten wiersz, bo myślałem, że to przepis jak właśnie likwidować takie brodawki, a tu niespodzianka: - przepis jak je robić! Ala nie mogę dojść, jak tu: drapanie, pierdzenie i klnięcie pomaga w tej miksturze? Niemniej bardzo fajnie komediowo napisane i bardzo się podoba.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @violetta To wiersz o codzienności,  mały, ale ujmujący portret spokojnego istnienia w rytmie natury i smaku. Jest to poezja mikro-życia, bardzo autentyczna i nasycona kolorem.
    • @Roma Wiersz o delikatności języka i istnienia — zrobiony z oddechów, nienarzucający się, a jednak trwa w pamięci jak echo po modlitwie. To poezja o powracaniu do formy — przez litery, przez ciszę, przez siebie.
    • @violetta O! Romantycznie bardzo.
    • Kiedyś wieczorem od niechcenia, Gdy przeleciałem pilotem po kanałach, Ujrzałem na ekranie plazmowego telewizora, Jak jakiś głupkowaty celebryta, Swoim nowym stylem się przechwalał… A z oczu jego biła pogarda, W pogardliwym uśmieszku wykrzywiły się usta, Gdy tak ochoczo nad ,,plebsem” się wywyższał...   Szpanując drogim ciuchem markowym, Jak to przeważnie celebryci, Także i ten nie stronił od pogardy, Od szaraczków czując się lepszym… Przeto myśląc niewiele, Dla celebryty zaraz ułożyłem ripostę I rymując od niechcenia wersy kolejne, W taki oto zakląłem ją wiersz:   ,,To mój styl jest najlepszy na świecie, Bo samemu takim oto jestem, Na przekór konwenansom wszelakim, Czerpię z życia pełnymi garściami. Dni codziennych przygody, W sny zaklinam prawem księżycowych nocy, By piękna ich zazdrościły mi nawet gwiazdy, Na firmamencie świata uwięzione na wieki...   Mój styl jest najlepszy na świecie, Choć gołym okiem go nie dostrzeżecie, Utkany z bezcennych z całego życia wspomnień Niewidzialny noszę swój sweter… Jednym ruchem znoszonej czapki, Zgarniam z nocnego nieba całe gwiazdozbiory, By niczym cukru kryształkami, Grzane piwo wieczorem nimi posłodzić…   Mój styl jest najlepszy na świecie! A niezaprzeczalnym tego dowodem Że kruczoczarną noszę swą bluzę, Od kuzyna gwiazdkowy prezent… A stare przetarte spodnie, Za wygraną na loterii niegdyś kupione, Miłym dla mnie są przypomnieniem Tamtej bezcennej chwili ulotnej…   To mój styl jest najlepszy na świecie… Bo niby dlaczego nie??? Kto zabroni mi tak myśleć, Tego będę miał gdzieś! Zaraz też wyłączyłem telewizor, A z dumą spojrzawszy w lustro, Sięgnąłem po stare wysłużone pióro, By podzielić się z Wami tą myślą…"
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...