Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Stabilność menela

Henryk_Jakowiec
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Henryk_Jakowiec

Henryk_Jakowiec

Opublikowano
  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Opublikowano

W odwiedziny do menela

przyszła stała klientela 

a więc Rycho przykuśtykał

bo ze starą się poprztykał.

 

Bolek, który spalił akta

mówiąc teczka ta niewarta

garści kłaków i mamony

bo on został w to wrobiony.

 

Pan dyrektor, sekretarka

czyli nierozłączna parka,

która czuje się bez winy

choć rozbili swe rodziny.

 

Poprzestanę na tej czwórce,

plasującej się na górce

swoich posad i zaszczytów

sięgających górskich szczytów.

 

Podupadli ci idole,

wiodą prym, lecz już na dole

po upadku i po szoku

gdyż sięgnęli dna rynsztoku.

 

Zaś gospodarz, choć menelem

to stabilność jego celem

bo choć nędza go otacza

on już niżej się nie stacza.

9
Henryk_Jakowiec

Henryk_Jakowiec

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Niedziela zawsze mi się kojarzy

z lenistwem, z miną mopsa na twarzy

zwalnianiem myśli, tempem ślimaka

chociaż nie każda niedziela taka

 

bywają takie, gdy jestem chartem

i zamiast windą na piętro czwarte

wbiegam leciutko jak baletnica

szczególnie, kiedy mam chęć do picia

 

nie preferuję zbyt mocnych trunków

więc pośród marek szukam gatunków

które pod kreską są spirytusu

czyniąc to z pasją, lecz bez przymusu.

 

Pozdrawiam

1
Henryk_Jakowiec

Henryk_Jakowiec

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Wcześniej na to zapracował

nie od razu, lecz stopniowo

twierdząc lepiej schodzić na dół

niż do góry wspiąć pionowo.

 

Zasmakował, postanowił,

że nie będzie się już głowił

z wyprzedzeniem snując plany

w ciemno los ma podawany.

 

Pozdrawiam

1
Henryk_Jakowiec

Henryk_Jakowiec

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

@Leszczym

Nie mam utartego stylu

na warsztatach też nie bywam

lubię strzelcem być swawolnym

czego nigdy nie ukrywam.

 

Pomysł rodzi się znienacka

piszę z marszu na kolanie

tak wygląda dzisiaj z grubsza

moja twórczość, me pisanie.

 

Cieszy autora, gdy grupka spora

czyta z potrzeby a nie w przymusie

bo wierszyk wtedy ma swoje życie

zanim zalegnie kurzem w lamusie.

 

Pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Waldemar_Talar_Talar
      Zapach porannej kawy

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Witaj Alicjo - mi się podoba owa głupawka - miło że byłaś - dziękuje -                                                                                                                      Pzdr.uśmiechem.                                                    @Jacek_Suchowicz - @Berenika97 - miło że byliście - dzięki -
    • Bożena De-Tre
      Daj mi o Panie

      Przez Bożena De-Tre · Opublikowano

      @andrew Wiem

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Migrena
      Dagma w różowych galotach

      Przez Migrena · Opublikowano

      Wiersz to fikcja literacka, a bohaterka jest wytworem wyobraźni autora. Dagma wjeżdża na plażę jak różowy meteor z kosmosu absurdu. Galoty w rozmiarze 5xl – balony wypełnione własnym chichotem, pękające od ego. Brzuch obwisły – ścierka po pożarze lasu, odciski – arbuzy z pieczątką „Ja tu rządzę!”. Włosy tłuste jak sos z kebaba, oczy – reflektory z galerii narcyzmu, oślepiają turystów i ich rozsądek. Uśmiech – plaster na dziurę po bombie atomowej, śmiech – dzwon z puszek po frytkach, rozbrzmiewający echem: „Ja jestem piękna!”. Każdy krok – procesja własnej chwały, każdy ruch – katastrofa logiki i smutku. Piasek przykleja się do jej nóg jak wyznawcy, galoty wirują jak sztandary w tornado ego. Turysta mruga – już nosi znak: „Wyznawca Dagmy – numer 3478”. Ręczniki padają, parasolki biją pokłony. Jej oddech – burza, która miesza lody z solą i piaskiem. Śmiech i strach płyną w łzach turystów. Słońce ugina się, chowa za chmurą, wiatr tańczy w rytmie jej triumfu. Stopy – walce czołgów próżności, zgniatają muszelki – trofea absurdu. Brzuch – trampolina pychy, odbija promienie słońca, które krzyczą: „To nie fizyka, to Dagma!”. Głos – megafon z lunaparku, słowa – kolejki górskie wykolejone w umysły, zostawiają popcorn strachu i watę cukrową rozpaczy. Cień – nadmuchiwany zamek pychy, połyka wiaderka i zamki z piasku. Śmiech – tsunami z butelek po oranżadzie, porywa leżaki i zdrowy rozsądek. A jej wiersze – jak instrukcje obsługi tostera pisane przez chomika po trzech piwach, bełkot, który udaje natchnienie. Każda linia życia – kazanie o niej samej, każda chwila – selfie z własnym ego, bo Międzyzdroje nie znają innej boskości. Galoty – różowe tornado idiotyzmu, brzuch – katedra egocentryzmu, odciski – medale wojen z rozumem. A ona – kapłanka, przewodniczka sekty, bogini absurdu – triumfuje… Triumfuje jak ponton w kształcie banana, dryfujący po kałuży własnych łez, jak królowa disco polo na weselu świerszczy, jak cesarz kartonowych pudeł, który mianuje siebie papieżem galot. Plaża drży, słońce mdleje, a cała jej chwała pęka jak balon z kisielem – rozchlapywany w krzykliwe konfetti idiotyzmu, które już nikt nie chce zbierać, bo śmierdzi kebabowym sosem i przegraną w plażowej loterii.  
    • Robert Goraj
      Abyss

      Przez Robert Goraj · Opublikowano

      @Annna2 Dziękuję Annno. @Naram-sin Dziękuję, że przeczytałeś mój wiersz. W zasadzie to jesteś pierwszą osobą która wyraziła swoją krytykę. W ogóle pierwszą, pierwszą na świecie. Wiersze zacząłem pisać parę miesięcy temu i jestem absolutnym "świeżakiem" mimo siwej głowy. To jest moja pierwsza publikacja. W związku z tym bardzo proszę o wskazanie wody którą można "odlać". Chętnie nad tym popracuję. I jeszcze jedna prośba. Odnoszę wrażenie, że trzeba się chyba nieźle postarać aby się przebić. Moment publikacji jest jak meteoryt na niebie, błyśnie i po tobie. Sam z trudem odnalazłem swój wiersz z przed kilku godzin, bo już zastąpiły go inne. Czy trzeba mieć wierszy co najmniej kilka, kilkanaście, kilkadziesiąt? Bardzo będę wdzięczny za kilka rad. 
    • wierszyki
      Wieczór poetycki

      Przez wierszyki · Opublikowano

      W moim mieście szukają chętnego na stanowisko operatora sceny do teatru. Może chciałbyś spróbować? Troszkę wyzwania w sposobie inscenizacji Twojej sztuki, ale kto wie, kto wie . Pzdr

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...