Rzecz o ginących miastach

[Czarek Płatak]

Rzecz o ginących miastach 

 

<fade in>

 

Są miasta które umierają z hukiem
są miasta które giną ze skomleniem
i tylko wiatr świszcze później w oczodołach
ich okien powiewając strzępami firanek
jak zwichniętą rzęsą, miasta które szczerzą
połamane, sczerniałe zęby budowli 
miasta skopane, wdeptane w ziemię 
umierają żeby kiedy zgasną ognie pożarów 
kiedy wiatr rozwieje dymy i opadnie pył
powstać z martwych, żeby się ponownie
narodzić. 

 

<fade out>

 

Są miasta które umierają powoli
dzień po dniu rzedną światła ich oczu
słabną glosy ich głosu, jak gdyby 
jedna za drugą wyciszały się ścieżki 
na mikserze ulic, jakby spośród grających 
chaotyczną symfonię instrumentów 
jeden po drugim, jeden po drugim
wyłączały się basy silników pojazdów 
snery sapnięć autobusów, dzwonki tramwai
gwarny śpiew przechodniów, tak jakby z pozornej 
kakofonii dźwięków odpadały, odpryskiwały 
kolejne słowa, skrecze śmiechów, dzwonki 
smatfonówi i rówerów, żyje! żyje! syren 
hi-haty kółek walizek na kostce chodników 
bociani klekot przejścia dla pieszych 
aż zostaną jedynie zawieszone w ciszy 
pojedynczy wyraz, reverb czyichś kroków
oddalone szczekanie psa, warkot samochodu 
szelest przemiatanych wiatrem śmieci 
to miasta które odwiedziłaś, to miasta 
z których wyjechałaś, by nigdy nie wrócić
to osierocone miasta które za życia 
obracają się w duchy przeszłości. 

 

 

Edytowane 21 Października 2022 przez Czarek Płatak (wyświetl historię edycji)

[Nata_Kruk]

... najgorsze jest to, że pewne obawy są.. oby nie było tak, jak to opisujesz w wierszu. "gęsta treść" całości.

Oby było do czego wracać, mimo wszystko.

Sporo ludzie wrzucają dołujących treści, potem człek spać nie może...

Pozdrawiam.

 

[kwintesencja]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ileż ja takich umierających powoli miast odwiedziłam tego lata, dołujące, gdy