Jedna z wielu

[Sparrovsky]

Ona

Znowu Ty?

Co mówisz? 

Przecież wiesz, że nie mogę, 

A nawet nie chcę. 

Pomimo Twej nieziemskiej urody i magii jesteś ohydna. 

Czemu? 

Zdradziłaś mnie, zraniłaś, cierpiałem… 

Nie zapomniałem, nie wolno mi zapomnieć… 

Po co w ogóle zaczynasz? 

Nigdy się nie znudzisz, prawda? 

Nie jestem Ci nic winien – byłem wtedy dzieckiem… 

A potem zaczęłaś swój taniec... 

To chore, że czasem za Tobą tęsknię. Pewnie tak już zostanie, na wieki... 

Masz milion twarzy, a każda jest fałszywa.

Twój płacz mnie nie wzrusza, 

Jest fatamorganą serca. 

Ty go nie masz! 

Moknę, od deszczu z chmury Twoich kłamstw... 

Pluję na Ciebie...

Za długo już z Tobą rozmawiam.... 

Idę żyć, 

Tylko wytrę lustro...

 

[Sylwester_Lasota]

Obecnie staramy się unikać zaimków osobowych w formie mej, twej. Niektórzy pogardliwie nazywają je "mątwami". Myśle, że powyższy tekst na niczym by nie stracił, gdyby ten zaimek z niego zupełnie zniknął, nawet nie przybierając formy "twojej", która obecnie uznawana jest za bardziej naturalną.

Poza tym całkiem niezły tekst, powiedziałbym.

 

Pozdrawiam

Edytowane 9 Października 2022 przez Sylwester_Lasota (wyświetl historię edycji)

[Sparrovsky]

@Sylwester_Lasota Dzięki, nie biorę pod uwagę trendów językowych. Za długo w nich siedzialem

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[A-typowa-b]

@Sparrovsky zaskakujące zakończenie. Pozdrawiam, udało się :)