Przemijanie

[pathe]

te ostatnie lata to bliskich zaślubiny i chrzciny oswajają mnie z niecierpliwym nowym życiem, bujną nieskoszoną jeszcze łąką, z urodzajem pasikoników, mrówek, a nawet rubasznych żab.

 

Ja w lipcu.

 

śmierć mnie jeszcze nie zgarbiła 

jeszcze pod stopami nie szeleści wyschnięte ściernisko

 

ty Babciu witasz się w ogrodzie z nieobecną ciałem wyciętą czas temu jabłonką 

obsychającą w zapomnieniu pokurczoną śliwą. Jej owoce opadły na pożółkłą i pomarszczoną trawę. 

sok spijają tylko osy i cierpliwa, przyjmująca nas ziemia

 

oswoją Cię te pożegnana.

Zerwał się jesienny wiatr

orzech pęka, aby żyć.

[duszka]

@pathe  Osobiste obrazowe refleksje, wyrażające również jedność ze światem i prawami istnienia i przemijania, udział w nich... Piękne :) Pozdrawiam!

[goździk]

@pathe

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Śmierć to początek czegoś nowego. Ujmuje mnie egzystencjalna refleksja z nawiązaniem do świata przyrody. 

[iwonaroma]

Super