Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

RAKIEM

Wielebor

Przez Wielebor
w Wiersze gotowe - publikuj swoje utwory

 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Wielebor

Wielebor

Opublikowano
Opublikowano

Rakiem

Wycofam się stąd

Nie pasuję tu

Zbyt dużo tu zostawiłem.

 

Zostały mi tylko

Moje własne wspomnienia

Pełne goryczy

Nie znalazłem tu, czego szukałem.

 

Oni

Są tak przeżarci sztuką

Zaślepieni

Swoją ważnością.

 

                    Warszawa, 4 X 2022

 

(Wiersz nie dotyczy mojej sytuacji, ale mojego znajomego)

5
goździk

goździk

Opublikowano
Opublikowano

@Wielebor A gdybyś zmienił na drugą osobę? Np.:

'Rakiem

Wycofasz się stąd 

Nie pasujesz tu'

 

Albo jeszcze forma dialogu:

 

"-... Rakiem. 

-Wycofasz się stąd? 

-Nie pasuję tu. 

Zbyt dużo tu zostawiłem."

 

- Ta adnotacja pod wierszem mnie zainspirowała do podania Tobie takich wskazówek. Nie żebyś zmienił, tylko tak po prostu chciałam pokazać, że jest wiele możliwości narracji. 

 

Sam wiersz jest niebanalny. Może nie stylistycznie, ale ta refleksja weltschmerzowa podmiotu, a na końcu przykre spostrzeżenie o 'onych' i ich próżności. 

 

Pozdrawiam :) 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Migrena
      Niestety prawdą jest

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Waldemar_Talar_Talar fajny.
    • Migrena
      Karaluchy bez kompasu

      Przez Migrena · Opublikowano

      ich życie to łysa żarówka zawieszona nad czaszką, w malutkim kwadracie w bloku, wyjąca jak rtęć w gorączce. nie świeci - tylko rzuca cień własnego śmierdzącego światła, a oni siedzą pod nią jak karaluchy w garniakach zrobionych z porzuconych butelek i plastiku z dna oceanu, kupionych w lumpeksach z centrów ich ponurych miasteczek. umierają na miękko, z oczami wbitymi w ekran jak w hostię. nie mają marzeń - tylko zdrapki, które śnią im się nocą jako języki lizane przez automat do kawy. ich głowy to akwaria z brudem po reklamach, gdzie pływają złote rybki z amputowanymi życzeniami. serca mają zrobione z topniejącego linoleum, biją na przemian z dźwiękiem nadchodzących powiadomień. nie mają idei -  tylko strzępy logotypów wbite w korę mózgową jak tatuaże z supermarketu. ich dusze są jak portfele po przejściach - pełne paragonów i kieszonkowego od rodziców na emeryturze. przyjaciele? głosy w słuchawkach, co grają playlisty melancholii, czasem piwo na murku pod sklepem. kochankowie? ciepłe zwierzęta z funkcją „mute” i oczami jak ślepe panele dotykowe, na jedną noc przy zgaszonym świetle, bez funkcji wydaj resztę. w ciemności prezerwatywa wypada z ręki i wrzask na placu - ful  aborcja od zaraz. dni - długie gumy do zucia, ciągną się jak kisiel po podłodze w lunatycznym biurze, zostawiając na stopach lepką warstwę cyfrowego kurzu. sny - pamiętniki cudzych pożarów, które próbują odczytać przez filtr z benzyny. jedzenie - topiony serek z biedronki, gratisowy hot dog od kumpla z marketu i niedzielny schabowy u mamy. chodzą jak strusie w szpilkach, z głowami w powietrzu, które śmierdzi Wi-Fi. oczy mają jak przeterminowane lody - niby słodkie, ale coś się w nich psuje. a pod powiekami mieszkają dźwięki niedokończonych myśli: "ja...ja...ja..." „może… może… może…" kiedyś...kiedyś...kiedyś..." ich zazdrość to pies z dwiema głowami, gryzie ich krtań i genitalia naraz, znaczą podłogi krwią, ale myślą, że to nowa wersja dywanu IKEA co dziadek kupił im na imieniny. i żyją - nie dlatego, że chcą, ale boją się, że śmierć nie ma Wi-Fi. bo w ciszy słychać echo: „tu nic nie ma”, głodne, lepkie słowa, co śpią pod językiem jak zdechły szczur w kiblu. nie mają hobby - tylko palce, co w nocy same scrollują do końca internetu. nie mają Boga - mają aplikację, co przypomina o oddychaniu i wysyła wersety z cytatami motywacyjnymi. kiedy umierają - to jak dym z grilla zrobionego z plastikowych lalek od dorosłych dzieci sąsiadów, a ziemia przyjmuje ich cicho, jakby wrzucała imię do folderu „spam”. i gniją - powoli, elegancko, jakby ktoś chciał z tego zrobić reklamę perfum Armani unisex, dla ludzi, którzy już nie czują niczego.    
    • andrew
      Miłości II

      Przez andrew · Opublikowano

      @Annna2 Miłość do przeznaczenia...to Podziękowanie za istnienie.    Pozdrawiam serdecznie  Miłego dnia 
    • Migrena
      Upojony latem

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Roma poproszę ! Będę obok. I będzie jeszcze bardziej dziko. A póżniej wezmę Cię na barana i poszybujemy....ku przyszłości.
    • Roma
      Upojony latem

      Przez Roma · Opublikowano

      @Migrena pobiec? jak ja się o własne nogi potykam, bo ciągle z głową w chmurach... Ale jak już się potknę, to sturlać się mogę... tam gdzie dziko i pięknie :)

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...