Moment ostatni na niebieskim pyłku

[koralinek]

Przekroczyliśmy próg nadziei

I stanęliśmy już ponad wszystkim;

A wiatr ogłosił tę nowinę,

Iż na zawsze już zamilknie.

 

A horyzont krwistym półkolem

Od czerwoności naszej pychy

Powziął na nas pogrom wszechrzeczy

I padając, pustkę ukazał.

 

I ptaki zamilkły, i psów skowyt

W mrok się rozpłynął, nie błagając

Już o litość gorącą dla nas:

Zapatrzonym w siebie jak w Boga.

 

Z naszych wspomnień - cienie i popiół.

Z naszych marzeń - mara spełniona

I senna; bo żadnej granicy

Już pomiędzy nimi nie będzie.

 

I tych granic w końcu już nie ma,

Co złem - zło, dobrem - dobro czynią

Na nasz obraz i podobieństwo:

Literami dziejów zatarte.

 

Patrzymy wtedy w jawny koniec;

Początków pęk puszczając wolno...

A myśl ostatnia tako rzecze:

.............................................................

 

 

 

Edytowane 30 Września 2022 przez koralinek (wyświetl historię edycji)

[Nata_Kruk]

Już tytuł może coś sugerować, ten pyłek to ziemia.

Dobrze napisany wiersz, daje po łbie swoją treścią... że milknę.

[koralinek]

@anima_corpus celowałem bardziej w kosmiczną perspektywę końca ludzkości (kto tam wie ile by jeszcze potrwała), choć ciekawi mnie to bardziej przyziemne odczytanie wiersza. Przynajmniej mi czasem łagodny poszum zapowiada burzę, a być może też pisząc o całej ludzkości czy innych ludziach piszę tak naprawdę o samym sobie ;)