Drzazga

[Sparrovsky]

Byłem jak drzazga… 

Odłupana od macierzy dębu ostrzem topora. 

Niosły mnie wody, 

Mętne i rwące.

I tylko wbić się w ciało – 

Wrazić boleśnie, 

Na chwilę ciepła, 

Na moment oddechu, 

Na nędzną iluzję serca, 

Które mi domem jaśniało… 

Lecz bólu nie znieśli, 

I w ogień rzucili. 

Na spopielenie, na śmierć. 

A żar wypalił tylko me imię i zgasł… 

Powstałem na nowo, 

Zrodzony ze światła. 

I choć mi lekko, czuję ukłucia… 

By pamięć nie zbladła, 

Że byłem jak drzazga…

[Dared]

@Sparrovsky Spróbuj tak mniej patetycznie, poezja to nie to co na piedestale, poezja jest wszędzie, trzeba ją tylko wypatrzeć i opisać

[duszka]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Podoba mi sie ta metafora z "drzazgą odłupaną od macierzy dębu" ... Sama w sobie, bez rozwinięcia w tekście już mówi wiele... Również puenta "i choć mi lekko, czuję ukłucia...By pamięć nie zbladła" porusza mnie. Znam to. Intensywny, otwierający głębię przeżyć wiersz. Pozdrawiam :)

 

 

Edytowane 28 Września 2022 przez duszka (wyświetl historię edycji)

[Waldemar_Talar_Talar]

Witam -  podoba się  - 

                                            Pozdr.

[Sparrovsky]

@Dared Dzięki za radę. To celowy patos. 

[goździk]

@Sparrovsky Reinkarnacja, karma... Nowe życie nie pozwala zapomnieć o poprzednim, w którym było się komuś 'drzazgą'... No ładne to :) 

 

Bardziej pasowałoby mi tu pisanie ciągiem w niektórych momentach, nie każda fraza w oddzielnym wersie, ale to taka moja osobista preferencja.