Siła

[Tdk crew]

omdlałe serca odeszły w niepamięć
dryfując na łzach Twej miłości
iskrzące tłumy radują smutek

lepkimi słowami porwałeś
kamienne posągi z marmuru
ująłeś ziarno stracone

żarem schładzana wiara
płonęła jak znicz
na grobie nieznanej miłości

fidiasz narodów
słowem zagarnął
konklawe ludzi…tych ludzi

[Antoni Leszczyc]

dryfując na łzach Twej miłości

No jak tak można?

Myślę, że warto by ten wiersz napisać prywatniej, spokojniej - to był skromny cżłowiek. Podoba mi się wers ostatni - reszta jest chyba do recyklingu. Kiepskie wrażenie robi na mnie zwrotka trzecia: "zar", "chłodzić", "płonąć" - za dużo tu moim zdaniem temperatury.

Średniak taki. Czekam na lepsze :)

Pozdrawiam, Antek

[Ymeer]

ciekawy nie powiem
ale jak na mnie taki troche że sie tak wyraże bez postaciowy...
ładna metaforyka do konca nie trafia ale kazdy ma swój gust:)
pozdrawiam/Yr

[Michał Ziemiak]

Temat wiersza, jeżeli go dobrze odczytuję... - coż, lepsza jest (jak już na tym forum powiedziano...) chyba refleksja niż emocja... Ogólnie jednak konstrukcja mi się podoba z wyjatkiem 1 zwrotki - te łzy...
POZDRAWIAM!

[Gość]

Witaj Łukaszu , wiersz mający swój klimat , widać w nim inspiracje , budzi refleksję .Posługujesz się sztuką słowną na dość dobrym poziomie ale w tym wierszu jest trochę zbędnych dopowiedzeń.Pozdrawiam dodatnio :-).