Portret śpiącego smoka

[wilga]

Rozłączeni jak zielone księżyce

Murakamiego, tracimy magiczny

wymiar.Ty chodzisz po ziemi,

ja fruwam i roję coś, czego nie ma.

 

Mówiłaś,

że w każdej ścianie odnajdę drzwi

i będę mógł przesuwać świat do woli.

Czy przewidziałaś, że z wysiłku

rozplotą się dłonie, uleci zapach słów.

 

Nie przynoś więcej słoneczników.

Mają czarne twarze i ciszę spadających

gwiazd. Lepiej, gdy pamięć rozpali zmysły

 

 - uwierz

[Amber]

Pomyłkowo przeczytałam „uleci zapach snów” i nawet mi się spodobało. Piękny wiersz.

[wilga]

Dziękuję Amber. Tak  - zapach snów - także ma swoją wymowę.