Pomiędzy

[Arsis]

Nie ma miłości. Jest za to żar nuklearnego rozszczepienia… Igor Wasiljewicz Kurczatow, Andriej Dmitrijewicz Sacharow i Julij Borisowicz Chariton… ― przechadzają się w zamyśleniu długim korytarzem, przenikając wolno słoneczne prostokąty na drewnianej podłodze. Pojawiają się i nikną… Wyłaniają się znowu, jakby z głębin czasu: Robert Oppenheimer, Ernest Orlando Lawrence, Edward Teller, Hans Albrecht Bethe, Enrico Fermi, Emilio Gino Segrè, Richard Phillips Feynman, George Kistiakowsky… ― Kto jeszcze? W kłębach spływającego zewsząd kurzu przełamało się echo czyjegoś westchnienia. Stukanie obcasów…

Korytarz ciągnie się w nieskończoność. Słońce. Słonce. Jaskrawe słońce… Otwarte okna. Zamknięte… Skrzypienie podłogowej klepki… Żółtawe ściany z beżową lamperią, biały sufit. Rząd uchylonych drzwi. Za drzwiami milczenie skrytych w półmroku przedmiotów… Jakieś szklane gabloty, szafy… Zapisane białą kredą czarne płaszczyzny tablic. Chemiczne wzory, matematyczno-fizyczne równania. Cyfry, liczby, wykresy.… I wszystko opuszczone, sponiewierane przez czas… Zapomniane, martwe… Nigdy nie będzie i nigdy nie było, ponieważ od początku było nieżywe, naznaczone zgonem, piwnicznym odorem trupiego rozkładu.  

 

Jesteś? Wtargnęłaś do mojego życia znienacka, nieoczekiwanie. Przelotnie i tak naprawdę nie mając nic wspólnego ze mną. Od początku było beznadziejnie puste. Bezdennie puste… jesteś? Tak, wiem. Nie ma ciebie i nigdy nie było. Więc, co takiego było? Senna maligna, pijacka, rozgorączkowana cierpieniem… Nic takiego, tylko melancholia niebytu i nieistnienia o nieokreślonych rysach twarzy… Nic takiego… Tylko, nic takiego… To, tylko nic… Nic… Absolutne nic…

 

…

 

A, więc, to jest ta droga skąpana zachodzącym słońcem? Chyba kiedyś nią szedłem i idę wciąż. Stąpam powoli, krok za krokiem. Za krokiem krok… I tak krok w krok… Słońce przypieka i pali. Rozmiękły asfalt opuszczonego miasta wydziela spomiędzy głębokich kolein dławiącą woń. W gałęziach, w zielonych liściach drzew ― światło. Migoczący wszechświat. Prześwitujący bezkres kobaltowego nieba… Wiatr. Delikatne podmuchy. Czyjeś westchnienia. Droga skąpana w drgających prześwitach pod sklepieniem drzew… Ławki i cienie.  Liście… Pachnąca żywicą chropowata kora… Stoisz w oddali. Stoisz tak blisko… Nie ma ciebie. Jesteś na wyciągniecie ręki. Idziesz  lekko przede mną. Podążam za tobą w ślad. Idziemy w przyszłość z przeszłości wychodząc zamglonej. Idziemy w smudze światła, w tej teraźniejszości chwilowej. Tkwimy jeszcze jedną połową ciała w dawnych epokach i latach, podczas gdy drugą ― wnikamy już w nieokreślone… Jesteś obok, a jednak milczysz, zapatrzona w prześwity gorącego lata. Zapatrzona w płonące kwiaty pachnącego ogrodu. Zapatrzona w przestrzeń, która nie ma początku ani końca…

 

…

 

Stoję samotnie na pustej drodze. I wydaje mi się, że byłem świadkiem czyjegoś spotkania. Czyjego? Chwieją się na poboczach strzeliste topole. Szeleszczą liście. Mamroczą coś do siebie zjawy z drewna, żywicy i kory… Jakieś cieniste widziadła. Ociężałe słońce dotyka już ziemi. Chylące się ku upadkowi. Zsuwające się za widnokres…

Zamykam oczy. Otwieram. Przede mną długi korytarz. Sufit, podłoga i ściany schodzą się w jeden nieokreślony punkt. Tutaj szedłem i idę wciąż, przekraczając słoneczne prostokąty na drewnianej klepce o nikłym zapachu woskowej pasty. To miejsce jest przeznaczone jedynie dla mnie. Jakbym trwał w dziwnej substancji czasu, gdzieś poza życiem, ale i nie śmierci. Gdzieś pomiędzy…

 

Otwarte szeroko okna. Falujące firanki, wybrzuszające się niczym żagle. Za oknami gorące, wieczne lato. I wszystko jest tutaj jakieś spowolnione. Porzucone. Niepotrzebne… I wszystko jest już wyzwolone z objęć pędzącego straszliwie potoku życia. Zakurzone. Okryte grubą powłoką absolutnej ciszy…

 

(Włodzimierz Zastawniak, 2022-07-18)

 

 

 

 

Edytowane 20 Czerwca 2024 przez Arsis (wyświetl historię edycji)

[Somalija]

@Arsis Bardzo ciekawe i pobudzające wyobraźnię. Pierwsze pytania stawiane przez otwarte umysły, szukanie odpowiedzi, bardzo hermetyczne środowisko, męskie...

[staszeko]

Piękny opis beznadziejnego życia introwertyka.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[Arsis]

@Somalija cześć, aga... witaj burzowo i parno...

[Somalija]

@Arsis Mieszkamy w dwóch przeciwnych częściach kraju...

[Arsis]

@Somalija jakiego kraju? 

[Somalija]

@Arsis Rzeczywiście, jest u Ciebie parno...

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[Arsis]

@Somalija kraj chabarowski, kraj krasnojarski, permski?

[Somalija]

@Arsis

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[Arsis]

@Somalija Domoooowe psetskole wszystkie dzieci koooocha.
I chce byśmy taaaakze kochali je troooochę.
Domoooowe psetskole cy słońce czy deeeescz.
Psyjść mooooże do ciebie, jeśli tylko, jeśli tyyylko chceeees...

Edytowane 19 Lipca 2022 przez Arsis (wyświetl historię edycji)

[Somalija]

@Arsis Podoba Ci się zdjęcie, czy upał odebrał Ci percepcję? 

[Arsis]

@Somalija podoba się, podoba, dlatego stałem się nieswój... mogłoby przyozdobić mój tekst pt. "Nadaremność", względnie, "Przenikanie"... A, propos, chciałaś napisać "rozum"? wal śmiało...

Edytowane 19 Lipca 2022 przez Arsis (wyświetl historię edycji)

[Somalija]

@Arsis Nie, nie chciałam. Ja Ci przecież nie dokuczam

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[Arsis]

@Somalija

 

 

[Dziadek grafoman]

@Arsis 17 grudnia 1938 roku niemiecki chemik Otto Hahn, przez przypadek, rozczepił jadro Uranu. Ech, obawiam sie czy to aby nie najważniejsza data w historii naszej cywilizacji