Cisza deszczowej ulicy

[Dekaos Dondi]

 

poniżane kostki brukowe

spocone od deszczu

w nieustannym przytuleniu

światłem zardzewiałych latarni

zwątpiły w zmianę przeznaczenia

na chociaż trochę znośniejsze

  

niskie budynki

kamienne koty z żółtymi plamkami

przyczajone po obu stronach płynnego lustra

utopione obrazy prostokątnych oczu

miauczą skrzypiącymi okiennicami

  

szeleszcząca ciemność

kradnie światu

jaskrawe światło dnia

sączy się poprzez szpary zmęczonych ścian

z wolna przenika pod powieki

tajemnicą snu

  

przymglone światło

przytula poświatą

strzępki odpadającej farby

źródło ukryte za narożnikiem domu

skryte w kulistej przezroczystości

niewidocznej latarni

lśni z obawą o wymuszonym brzasku

   

cztery ślady z nadstawką

bezszelestnie przebiegają drogę

mokre futro błyszczy srebrzyście iskierkami drapieżcy

księżyc zdejmuje płaszcz upleciony z ciężkiej chmury

wiesza na rzeźbie wyciosanej w przestrzeni

   

płynie z niej krew

ścieka na dachy budynków

stamtąd w powolnym konaniu

wolno kapie na chodnik

budząc skrzyżowane echa

wsiąka w kwadraturę chropowatych płytek

z zielonym porostem

na horyzoncie kratka ściekowa

  

coś zlizuje z żeliwnych przęseł

czarne lepkie krople

od czasu do czasu

gorzkie chwile miodu