Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Inne spojrzenie, część 48

Corleone 11
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Corleone 11

Corleone 11

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

   - So, więc jak tam z waszym myśleniem? - zapytał kolokwialnie Jezus. I tym razem korzystając z wygody, którą dawało ramię ośmiornicy. Maya, siedząca naprzeciw, przypatrywała mu się miłośnie. Jezus zerknął z ukosa i żartobliwie pogroził jej palcem. Lewym wskazującym - od serca. 

   - Kobiety! - zaśmiał się radośnie. - Co ja z wami mam...

   - Nic ponad to, co dokładnie chcesz - odparła równie lekkim tonem księżniczka. I uśmiechając się, dodała: - Czyli czystą słodycz i same przyjemności. 

   - Cóż innego - Jezus uśmiechnął się w odpowiedzi - mogłaś powiedzieć? Ostatecznie wiedziałem, kogo wybieram.

   - Cóż innego - odparła Maya, uśmiechając się wdzięcznie - mogłeś powiedzieć, jeśli nie prawdę? Ostatecznie ukochanym kobietom mówi się tylko prawdę - przekomarzała się swoim zwyczajem. - A jeśli nawet Inni mężczyzni łamią tę zasadę, ty dotrzymujesz jej z pewnością.

   - I cóż ja mogę na to odpowiedzieć? - westchnął jej mąż, rozkładając ręce w bezradnym geście. - Chyba tylko to, że się poddaję. I że z przyjemnością spełnię to, o czym marzysz. Jak zresztą zawsze. Beż dalszej zwłoki - dodał w odpowiedzi na powłóczyste, wszystkoobiecujące spojrzenie. 

   - Pozwolisz? - zapytał, zmieniając temat i lekkim podniesieniem brwi wskazując rozbitków. 

   - Oczywiście, mężu. 

   - A więc - zaczął pytanie tymi samymi słowy - do jakich doszliście wniosków? Zrobicie użytek z lekcji, której wam udzieliłem za pośrednictwem tego sympatycznego stworzenia, i przestaniecie żyć po to, by zabijać i niszczyć, czy nadal będziecie ryzykować własne życie dla cudzych korzyści? 

   - Panie... - usiłował zaoponować kapitan. - Przecież... 

   Jezus odczekał chwilę, patrząc na niego, czy będzie kontynuował. Gdy ów milczał, zachęcił go gestem do dalszych słów. 

   - Przecież?... - poddał.

   - Przecież jesteśmy w służbie króla - zaoponował. - Z wolnej i nieprzymuszonej woli. Co do jednego za należny żołd. To prawda, niszczymy i zabijamy w walce. Ale tylko tych, którzy szkodzą Koronie i jej obywatelom. Jak piratów i jej wrogów. 

   - Czy to wszystko? - zapytał WszechNauczyciel, odczekawszy, czy jego rozmówca doda coś jeszcze. Gdy oficer potwierdził skinieniem głowy, Jezus przydusił go spojrzeniem.

   - Takie więc - zaczął powoli - są twoje argumenty? Korona, czyli kto? Wasz władca i jego urzędnicy, rozmieszczeni w zdobytych obcych krajach? Pośród uciskanych i grabionych ludów? W tak zwanym majestacie tak zwanego waszego prawa? 

   - Jaką korzyść - kontynuował - mają z podejmowanego przez was ryzyka Hindusi, których uciskacie i okradacie systemem podatków? A Egipcjanie? A mieszkańcy Sudanu? Południowej Afryki? Nowej Zelandii? Szkocji i Irlandii wreszcie? 

   Kapitan czuł wręcz przygniatający go wzrok Mówiącego. 

   - A z jakiego powodu - bez spodziewanej przez oficera satysfakcji dobił go ostatnim spojrzeniem - wasza prowincja w Ameryce Północnej zbuntowała się i wywalczyła niepodległość? Może dlatego, że urzędnicy waszego króla rządzili tam tak uczciwie i sprawiedliwie? Może dlatego stworzyli konstytucję pod hasłami wolności, równości i niepodległości? Czyż wam podobni, kilkadziesiąt lat wcześniej, na innych okrętach nie walczyli przeciwko ich powstańczej, a potem niezależnej flocie? Może mi powiesz, że celem tej walki było ludzkie dobro? Inna sprawa, że swój kraj zbudowali - waszym wzorem, niestety - częściowo na zabijaniu miejscowej ludności i uciskaniu tych spośród nich, którzy przeżyli? - ciągnął dydaktycznie Pierwszy Nauczyciel. - Mam na myśli Indian różnych plemion. Tak, wiem - słyszałeś o nich i twoi oficerowie też. Wasza imperialna nauka przyniosła owoce. Zatrute i złe, niestety - powtórzył. 

   Spojrzał kolejno po twarzach i zakończył pytaniem, którym zaczął:

   - Więc? 

Cdn.

 

Pisałem na statku "Beau Soleil" na Nilu, w pobliżu miasta Esna, 3.07.2022

   

Edytowane przez Corleone 11 (wyświetl historię edycji)
2

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Piotr Samborski
      Echo między deskami

      Przez Piotr Samborski · Opublikowano

      Stary dom przy ulicy Klonowej oddychał ciszą. Miał w sobie coś z zamyślenia — jakby jego ściany były świadkami historii, których nikt już nie opowiada. Wysokie sufity, skrzypiące schody, zapach desek nasiąkniętych wiekami... To nie był dom młodych ludzi. To był dom, który się pamięta, nawet jeśli się w nim nigdy nie mieszkało. Remont strychu miał być formalnością. Nowe ocieplenie, wzmocnienie belek, może kilka szafek na sezonowe graty. Robotnik — pan Janusz, człowiek ze złotymi rękami i sercem do drewna — pracował z pokorą wobec materiału. Gdy podniósł jedną z desek, skrzypnięcie było inne niż zwykle — jakby dom zadrżał, nie chcąc zdradzić swojej tajemnicy. Pod deską spoczywały rzeczy owinięte w pożółkłe prześcieradła i gazety z datą 1937 roku. Kurz zatańczył w powietrzu, a światło latarki zatańczyło wśród wspomnień, które nie powinny być poruszone. — Proszę państwa... coś tu jest. Anna i Michał — właściciele domu — wbiegli na górę, niepewni, czy będą świadkami czegoś niezwykłego, czy jedynie kolejnej zagubionej walizki z poprzedniej epoki. Pan Janusz rozłożył pakunek z taką ostrożnością, jakby dotykał relikwii. Najpierw ukazała się zastawa stołowa — porcelana cienka jak papier ryżowy, z delikatnym złoceniem wzdłuż brzegów. Każdy talerz zdobiony był ręcznie malowanymi kwiatami — nie takimi z podręczników botanicznych, lecz tymi z dziecięcych wspomnień: róże, niezapominajki, maki. W filiżankach drżały jeszcze cienie dawnych rozmów, a spodeczki milczały jak dno studni, z której kiedyś czerpano śmiech. Potem pojawiły się świeczniki — mosiężne, z misternymi żłobieniami, na których czas osadził zielonkawą patynę. Ich kształt przypominał kolumny ruin, a wosk zastygły u podstawy mówił: tu kiedyś płonęło światło. Obok nich leżał wazon z opalizującego szkła, w barwach porannej mgły — szarość przechodząca w błękit, jakby uchwycono moment, w którym noc oddaje dzień w ręce światła. W jego wnętrzu spoczywał suchy, zbutwiały płatek róży. Może ślad po ostatnim bukiecie. Może dowód miłości, która nie zdążyła zwiędnąć. Najmniejsze, lecz najbardziej osobiste było pudełko — drewniane, z metalowym zamknięciem i wyblakłym napisem: „Dla Marii, na zawsze.” W środku — fotografie. Czarno-białe twarze, które kiedyś miały imiona. Kobieta z miękkim spojrzeniem i włosami upiętymi w koronę codzienności. Mężczyzna w mundurze, którego ręka spoczywała na ramieniu dziecka — może ich syna. Były tam też pocztówki — z Paryża, Lwowa, Wenecji. Pisane starannym pismem, słowa: „Tęsknię. Czekaj na mnie. Twój Janek.” Anna wzięła jedną z kartek i przeczytała półgłosem, z drżeniem: — „Miłość nie zna granic, ani czasu, Mario. Gdy zamkniesz oczy, będę obok.” Głos jej zadrżał, a w oczach zalśniła łza, nie wiadomo czy cudza, czy jej własna. Michał stał w milczeniu. Nagle poczuł, jakby dom przemówił — nie słowem, lecz obecnością. Jakby ich życie właśnie zostało splecione z losem tych, którzy byli tu wcześniej. Jakby każdy ich krok po tych deskach od teraz miał być uważniejszy, cichszy — w szacunku dla tych, którzy milczą. — Może nie jesteśmy tu przypadkiem — powiedział w końcu. — Może ten dom nas wybrał, bo wiedział, że go usłyszymy. Anna spojrzała na niego z czułością. Była w tym momencie jakaś dziwna, cicha intymność — nie między nimi, lecz pomiędzy nimi a przeszłością. Jakby czas przestał istnieć.
    • Hieronim Fangat
      Pustostan (ze zbioru - "Ości Współczesności")

      Przez Hieronim Fangat · Opublikowano

      @Rafael Marius   Dziękuję za komentarz. Pozdrawiam.
    • Waldemar_Talar_Talar
      To życiowa droga

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      poezja to nie tylko pisanie wierszy to życiowa droga która częstuje smutkiem radością i żalem  
    • Łukasz Jasiński
      erotyk

      Przez Łukasz Jasiński · Opublikowano

      Ojej...   Łukasz Jasiński 
    • Wędrowiec.1984
      Wysokie funkcjonowanie

      Przez Wędrowiec.1984 · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Prawidłowo, wreszcie.   Skąd masz takie informacje? No chyba, że chodzi o osoby bez diagnozy, nieświadome bycia w spektrum, to się zgadzam. W neurotypowym świecie trzeba jakoś się odnaleźć. Wiele osób w spektrum maskuje zachowania neurotypowe, co skutkuje prawie zawsze po prostu niesamowitym wyczerpaniem.  

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...