Boja

[Lidia Maria Concertina]

Budzę się już...

Latem. 
Moja dusza potrzebuje myśli - bez rakiet i sztormów

 

Przeciągam ciało astralne w geście niewyspania: wciąż nie ma sensu podążać za dźwiękiem kołysanki świata. 

Nic nie jest takie, jak być powinno, nic się nie składa dobrze, czy nawet jakkolwiek

Do dłoni wsuwasz mi pistolet, myślę, że mogłabym całkiem trafnie strzelać

Ale na początek .... daruję wszystkim życie, zjem chałwę i nigdy już się nie narodzę. 
Chyba, że na nowo. 

 

Naciskam spust, jest nawet moment, że umieram

A że mną - sepie marzeń upchnięte do poobijanej życiem walizki

Przesiadam się na statek, już formalnie nieżywa.

Nadzieja - falochron dla spienionego Hadesu

A życie płynie dalej - oceanem krwistej niklowanej stali  ...

 
 

[Sylwester_Lasota]

Chałwa... ulubiony smak dzieciństwa, który potem zniknął na dłuuuugie lata, a tutaj przesłonił wszystko inne... sorry, rozmarzyłem się :)

 

Pozdrawiam.

[[email protected]]

@Lidia Maria Concertina Zawsze jak wchodzę na statek, łódź, czuję się jakbym już nie żył, zawsze się żegnam.
 

Kłaniam się.

[Anna_Sendor]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dobry wiersz, a za ten fragment brawa.

[graf omam]

Serce za chałwę

też zjadłbym kawałek 

I nawet 

Dałbym się pokroić za

Strzelić też można 

Ale potem 

Po słodkości co się rozpłynie 

Dostarczając do mózgu czystą 

 

Endorfinę 

 

Jak zawsze fajnie u ciebie  :)