Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Kobieta: Kochanie, moje kochanie to czarne jest białe, a tamto białe czarne. O jakie gorzkie jest to słodkie, a te brzydkie tak najpiękniejsze. A ten głupek z serialu jest najmądrzejszy pod słońcem!
Mężczyzna: doprawdy?
Kobieta: Kochanie nie odwracaj ode mnie swoich oczu!
Mężczyzna: Najdroższa nie odwracam tylko Ty wywracasz mój świat do góry nogami!
Kobieta: Wiesz dobrze mój drogi, że tak nie jest i to Ty odwracasz kota ogonem!
Mężczyzna: Ech...

Seranon, 28.04.2022r.

Opublikowano

@Leszczym gdy wracałam z Cypru siedziałam obok takigoe małżeństwa z 3 "dorosłych" dzieci, gdzie dzieci po cichu zamawiali wina po 2 butelki naraz na koszt mamusi w samolocie, ich komentarze były świetne. natomiast cały czas ich matka do swojego męża, ty zawsze musisz być najmądrzejszy, czytając grubą książkę "Sapiens", pomyślałam, sobie, one chyba rzeczywiście jest mądry. :) na Cyprze poznałam bardzo fajnych cyganów, tak fajnych, że ziemia takich nie zna:)

Opublikowano

@violetta słuchaj świetna scenka ;) Już jakiś czas temu wpadłem na pisanie fragmentów dialogów. Słyszałem, że właśnie w polskich filmach z tym jest bez mała najgorszy problem. A gdyby tak wziąć przysiąść i na dajmy na to poezji stworzyć dział właśnie z dialogami? Ja myślę, że wspólnymi siłami można by stworzyć coś naprawdę fajnego. A tak poza tym cóż żałuję, że nie odwiedziłaś tym razem Francji ;))

Opublikowano

@violetta Jedź do Andaluzji, cyganów poznasz cudnych, mieszkałem tam kilka lat, kiedyś w barze przy bufecie sączyłem piwo, dosiadło się dwóch rodaków, słyszę polszczyznę, zagadałem takie tam zwykłe gadanie, jeden mówi że jest tu krótko (tydzień) ale ten drugi to ho ho ho ,miesiąc cały ;-) 

Opublikowano

@Dared zaprzyjaźniłam się z cyganami, którzy mówili po romsku, nie mogłam skojarzyć co to za język, cypryjski może, śmiałam się, w końcu zapytałam kim są, nieświadomie nie wiedząc, że są cyganami:) wchodziliśmy na siebie wszędzie:) cudni ludzie, nie spotkałam nigdy tak cudnych ludzi jak tam, aż za nimi tęsknię :)

Opublikowano

@violetta Dla mnie było szokiem, gdy była jakaś fiesta na mieście odpust w którejś parafii, procesja prosto średniowieczna a potem impreza pod kościołem, z biletami za które kupowało się piwo, a na scenie miejscowe gwiazdy rocka.

@Dared A to z tych czasów mimo że Meksykanka chyba ;-))

 

Opublikowano

@Dared ja też myślę, że czasem tak zwyczajnie psychologicznie potrzebujemy, żeby nawet jak nabroimy nawet jeśli mocno ktoś nam powiedział tak zwyczajnie, że nam po prostu wybacza i że nas kocha. Ale jak wspomniałem myślę sobie raczej, ba wierzę, że bóg i tak przyjrzy się wszystkim naszym uczynkom i tego nie zmieni odpust. Z drugiej strony pewne odkupienie win może i nawet powinno być brane pod uwagę... No ale w tekście nie odwracaj zupełnie nie o tym ;)))

Opublikowano

@Leszczym Wiesz miałem tam kolegę z którym chciałem nawet jakiś interes zrobić na sprowadzeniu koni Andaluzów do kraju , powiedział mi piękne słowa " dla mnie liczy się niedziela, zakładam swoje złoto, wsiadam na motor i jadę w góry"

Opublikowano

@Leszczym Pozwolę sobie polemizować;-) jeśli "nabroję" przyjmuję "na klatę" mea culpa i tyle, muszę z tym żyć, nie proszę o wybaczenie bo czym jest wybaczenie ? rozgrzeszeniem ? zbyt proste i łatwe jest zwalać wszystko na boga

Opublikowano

@Dared tak Dared zgodziłbym się z Tobą, ale po pierwsze na przykład w moim wieku nie ma nikogo kto by w ten czy inny sposób nie "nabroił" a żyć trzeba i to najlepiej nie w poczuciu klęski czy ogromnej winy, po drugie są osoby - znam takie - które mocno się obwiniają, a nie znają całości zagadnień z których jakoś tak nie wiem obiektywnie patrząc może wynikać że wcale nie są winne. Takie osoby też przecież należałoby ratować. Trochę nieopatrznie mam wrażenie odbiegłiśmy od tematu, choć w sumie temat odwrócenia jest bardzo poważnym religijnym również zagadnieniem. No nic kończę, bo idę spać ;))

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @KlipMasz rację, co dwie kwarty to nie jedna. A może zrezygnować z piwa na:  " po czterech kolejkach grzańca" Co Ty na to? Pozdrawiam.
    • ŚLADAMI  PRZESZŁOŚCI   śladami przeszłości w kolorowych bucikach  czas czasami dojrzewa wyrozumiałością  chodząc po zielonkawych nadziejach   wiatr unosi szeleszcząc jesienią  sny co w spełnieniu pozostały nawet o tym nie wiedząc    bawią się myśli w piaskownicy bytu szaro-kolorami na sztaludze życia  otwartymi wrotami rajskiego ogrodu   którego wciąż  nie widać        _____________________________________________
    • @iwonaroma Myśl filozoficzna... Zapraszam...  
    • Berenice, autorce wiersza "Malarz i ona"     Paweł kończył portret młodej kobiety. Malował go już ponad tydzień. Robił to, jak zwykle, na zamówienie. Portret, który miał być urodzinowym prezentem, zamówił mąż kobiety, starszy od niej, zamożny dyrektor filii zagranicznego banku. Pomimo komercyjnego charakteru zamówienia, Paweł wkładał wszystkie swoje umiejętności w to, aby końcowy efekt stał się arcydziełem malarskiej sztuki. Siedząca przed nim kobieta była ładna, miała inteligentną, pociągłą twarz. Zgodnie z sugestią malarza pozowała do portretu sama, zamiast, jak czyni to wiele innych osób, zwyczajnie przynieść swoje zdjęcie. W trakcie pracy poznawali się coraz lepiej. Przez kilka dni siedzenia przed malarzem kobieta mówiła o sobie, o swoim życiu prywatnym, pracy, mężu. Każdego dnia, po kilkugodzinnym pozowaniu oglądała postępy w pracy artysty. Nie wyrażała przy tym żadnych uwag. Umawiali się na dzień następny i żegnali. Tego dnia wszystko potoczyło się zupełnie inaczej. Kobieta stanęła za sztalugami, spojrzała na niegotowy jeszcze portret i wpatrywała się w niego przez chwilę. – Musisz coś zmienić – powiedziała do malarza. – Portret jeszcze nie jest skończony – odparł. – Nie o to chodzi. Jestem inna, niż mnie namalowałeś. – To znaczy…? Kobieta spojrzała na Pawła. – Jak mnie malujesz, musisz wiedzieć, że myślę tylko o jednym. – O czym? – Że chcę się z tobą kochać. Kobieta zbliżyła się do mężczyzny i pocałowała go w usta. Objęła go, a następnie rozpięła górny guzik koszuli, a potem następny i jeszcze jeden. Po chwili znaleźli się na kanapie, a Paweł, patrząc na twarz leżącej i uśmiechającej się do niego kobiety, mógł dojść do wniosku, że malowany portret istotnie nie oddaje tego, kim jest w rzeczywistości. Kilka dni później oddawał ukończony portret kobiety jej mężowi. Miał mieszane uczucia. Żaden malowany obraz nie był nawet w części tak udany, jak właśnie ten. Najbardziej podobał mu się sam, lekko widoczny, uśmiech. Z każdego miejsca wydawał się inny. Odnosił wrażenie, że zarówno wzrok, jak i uśmiech skierowane są tylko do niego. Mąż patrzył na portret żony z uznaniem. Zamówione dzieło podobało mu się, tak jak podobała mu się jego kobieta. Malarz dobrze uchwycił wszystkie cechy zarówno fizjognomii, jak i charakteru malowanej osoby. Zadowolony wyjął z portfela umówioną kwotę i wręczył ją artyście. Ten zapakował gotowy obraz i przekazał go nowemu właścicielowi. Pawłowi nie było żal oddawać swojego najbardziej udanego dzieła. Wiedział, że będzie jeszcze nie raz je widzieć, podobnie jak jego właścicielkę.     /Gwałt w Nowym Jorku i inne opowiadania/
    • Ciekawy temat malarza i malowanej kobiety. Subtelny dialog emocji, bo obraz to nie tylko ciało, ale próba sięgnięcia głębiej. Napisałem króciutkie opowiadanko "Lisa", dokładnie o tym, ale takie męskim okiem, z większa dawką erotyzmu, zresztą znasz mój styl:). Pozdrowionka 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...