Zgłoś

za sercem!   kroczą dumnie, ramię przy ramieniu, niepewność i szczęście, zachwyt i lęk. a pod nogami plączą się motyle...   upadek nieśmiało, na końcu, zapomniany snuje się    za sercem! na rzeź!     potem będzie jak zawsze, oni poumierają, zostanie sam. w ciszy, przed burzą...   więc płacz! rycz! do wnętrza niech ich zaleje, wypłacz nadkrytyczny stan...   zanim to, położy się na kocu z kolorowych skrzydełek, na gruzowisku ciebie, ruinach kiedyś nieba... spojrzy w wypalone słońce.   deszcz rosi lekko...    

wczoraj było na tak dziś kuleje ma inny smak   los się nie uśmiecha przekwitł na parapecie ulubiony kwiat   widocznie tak ma być jutro będzie inaczej podpowiada myśl   więc spokojnie idę spać obok mnie nadzieja która jest na tak  

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  Ale to może zdarzyć się tylko tym, dla których cisza nie jest nudna. I nie mówię tu o wypoczynku we dwoje, bo to inna bajka, ale o aktywnej wymianie emocji. Jest to umiejętność, którą trzeba ćwiczyć od dziecka.   Wspomniana powyżej zabawa towarzyska w "oczki" właśnie temu służyła. Miała dwa warianty. Pierwszy w ciszy, a drugi z wypowiadaniem dostrzeżonych emocji, bardzo rozwojowy dla młodych ludzi.   A obecna młodzież smartfonowa nie ma na to szans. Takich niuansów nie widać przez telefon.

Optymistyczny to wiersz nie jest. Czy wiedza coś zmienia? W pewnych obszarach rzeczywiście niewiele, a do szczęścia duszy mało się przyczynia, bo tu emocje grają główna rolę. Klimat przypomina mi teksty Ś.P Franka i z nim rozmowy.  Co do definicji poezji, dla mnie to sztuka, a każda sztuka, przemawia do duszy, więc ocena w rozumieniu techniki pisania mija się z przesłaniem. Na mnie Twój wiersz zrobił wrażenie.  Uśmiechu życzę.

@Leszczym Dzięki !! Pozdrawiam.