Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

 

(*) 

Mamusiu,
Nim niebo na wieczność zamknie swe bramy,
Ja pragnę przytulić się mocno do Mamy,
Powiedzieć, że kocham, przeprosić za smutek
I pobyć chcę z Tobą choć kilka minutek...

 

Mamusiu,
Tak trudno jest rozstać się z Tobą! 
Tak dzielnie walczyłaś ze straszną chorobą!
Bezradne Twe ciało od wewnątrz krzyczało
I wreszcie wolności niebiańskiej zaznało...

 

Mamusiu,
Już możesz biegać po polach, po górach,
Głos swój uwalniając w anielskich chórach,
I tańczyć beztrosko po łąkach kwiecistych,
Bez bólu, bez cierpień, wśród niebios gwieździstych...

 

Mamusiu,
Nim niebo się zamknie - przyjdź do mnie!
Daj znak, choć maleńki, że jest Ci cudownie!
I szepnij do uszka choć jedno słóweczko!
I powiedz :"Poczekam na Ciebie, córeczko!".

(*) 

 

 

Styczeń 2020 przed pogrzebem mamy. 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Opublikowano

@Dag Dziękuję

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

moja mama chorowała odkąd skończyłam 16 lat. Przestała mówić, chodzić, większość choroby leżała. Myślałam, że jestem gotowa na jej śmierć, okazało się inaczej. Jednak czuję ulgę odkąd odeszła, bo wiem że nie cierpi. 

Opublikowano

@Albina bardziej chodziło mi o to, że mama w chorobie nie mogła poruszać ciałem i po śmierci będzie wolna od choroby i ograniczeń. 

"Na wieczność zamknie" - już nie ma odwrotu, natomiast my tu na ziemi mamy szansę przejść na drugą stronę i się spotkać z tymi, którzy odeszli przed nami ("Poczekam na Ciebie, córeczko"). 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @iwonaroma jakoś jest tak że moje mole zjadła mucha
    • atak z powietrza dalej czołgi  artyleria i piechota  klasyka    wojny jaką znamy nie będzie    dwa plus kot  wysprzęglona Polska armią nie grozi    tarcia pod tablicą Mendelejewa Pokrovsk i jak po stole do Kijowa  obliczony na klęskę  pas ziemi niczyjej     Och Karol trzymasz się  a sukienka Trumpa  dziurawa  faluje w tańcu z innym    pomyśl o schedzie  rodzimej    noblistki                           
    • 7. Narodziny wichru (narrator: perski kancelista)   1.   Wieść z Hellady — Macedończyk zwyciężył. I nikt się nie zdziwił.   2.   Święty Zastęp umarł jak trzeba. Reszta — jak zwykle.   3.   Mówią, że nadszedł pokój. To tylko cisza przed wichurą.   4.   Filip — wódz, który zna wartość ludzkiego błota.   5.   Zbyt wiele zwycięstw bez ceny — bogowie upomną się później.   6.   Trzeba pogratulować, nim zaczniemy się bać.   7.   Coś się rodzi na Zachodzie — zbyt pewne siebie.   8.   Być może to nic. Być może początek końca.   cdn.
    • @KOBIETA też jestem piękna:)  @infelia musiałabym dorobić drugi talerz, bo za mało by było:) nie ma co zmywać, tylko opłukać w wodzie:)
    • Z kominka dym unosi się kłębami, Na salony się wdziera, cugu brak? A cóż to? noga zwisa nad paleniskiem. Dziadek z babcią, wnuki z nimi,   O kocie i myszy nie wspominając, Ciągną, ile sił starczy: i raz, i dwa, i trzy! Bum! padają na plecy, a przed nimi dziwoląg W czerwonym kubraczku wypada.   „Hu, hu, hu!” – zakrzykuje – „niosę niespodzianki!” Oj, bidulo, skąd się wziąłeś taki usmolony? Brodę masz przypaloną, portki w strzępach, Co tam masz na plecach? worek piasku?   Nie mów, że prezenty, pokaż, nie bądź chytry, Komisyjnie otworzymy, rach-ciach. O! fajowo! jest ciuchcia, dziadek już się cieszy. Łyżwy, moje, moje! – Emilka piszczy.   Sweter w bałwany… głęboka cisza zapada. Jest i paczka, a w niej model pajęczyny Do sklejenia tylko dla wytrwałych, Napisano drobnym druczkiem na odwrocie.   Szalik, dziwnie długi, jakby dla teściowej… Pomarańcze i orzechy, jabłko i migdały, Piernik nawet nos podrażnia… apsik! Tylko tyle, a gdzie auto i rowery?   Miał być jacht i karnet na siłownię, lot balonem I safari po Afryce dzikiej, niezbadanej. Stasiek, kartkę bierz i pióro mi w te pędy Skargę oficjalną podyktuję do Rovaniemi!   W tym zamęcie, nie mówiąc zbędnego słowa, Gość zdjął czapkę, brodę, wytarte szaty I nagle stał się zwykłym, starym człowiekiem, Co patrzy na tę chciwość ze smutkiem.   „Prezentów dałem w bród, lecz wy nie pojęliście, Że najcenniejszym darem nie jest rzecz żadna, Lecz radość świąt, wasza bliskość, czułe słowa I ten widok was wszystkich, jako rodzina zgodna”   Zanim zdołali jęknąć, rozpuścił się w powietrzu, Jak zapach ulotny, ledwo nosem uchwycony. A pod choinką rozświetloną, w miejscu na prezenty, Kartka została z napisem: „podarujcie sobie siebie”  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...