Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)


Iść do przodu, nie oglądać się za siebie, 
Być niemym przez chwilę- jak kamień.
Patrzeć w chmury, biec po niebie,
Wtulić się w drzewo, jak w ramię. 
Zawsze wokół drzew jest tysiące, 
A czuję, jakby było pusto... 
Marznę w tłumie, bo nikt nie rozumie, 
Że oczy me, to duszy lustro...
Chcę kamieniem być, chcę być skałą,
Gdy gruzem znów Twe usta zieją!
Taką silną i niepokonaną!
Kamienie zawsze się śmieją...

 

11 sierpnia 2016

Zdjęcie w Peak District 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Edytowane przez Werka1987
Mała poprawka (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

@Werka1987 Tyle wyciągnęłaś z tego kamienia, a nie popadłaś przy tym w takie oczywistości jak "serce z kamienia" itd. Brawa za to ;D

Opublikowano

Dwie malutkie uwagi.

Przejrzyj sobie spacje w okolicach przecinków. Jest tam trochę bałaganu. :)

Druga sprawa to me. Niby nic w nim złego, ale obecnie staramy się unikać tych form zaimków dzierżawczych. Niektórzy mówią o nich pogardliwie mątwy. Mówiąc szczerze, to wydaje mi się, że w tym wersie jest ono właściwie zbędne, ale jeśli już będziesz się upierać żeby tam było, to moje, będzie w tym przypadku brzmiało bardziej naturalnie. Chociaż, moim zdaniem, jest zupełnie zbędne.

Poza tym ciekawy tekst i piękne zdjęcie z pięknego miejsca :)

 

Pozdrawiam.

 

P.S.: Kiedyś też coś pisałem o kamieniach... może zaraz odszukam ;)

 

 

Znalazłem mój stary wiersz o kamieniach:

 

 

:)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Natálie Vašutová A mi się podoba, lubię fragmenty nieco głębszej prozy poetyckiej :)
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Tak można by się zgodzić, ale kanalizacja buntu w autentyczność to niestety robota korposystemu. Krótko mówiąc dali się wpuścić w kanał.   My też protestowaliśmy przeciwko zakłamaniu systemu , ale kolektywnie i dlatego nam się udało obalić komunizm. To zawsze młodzi są na pierwszej linii barykad, gdy ustroje sypią się w gruzy.   A teraz indywidualizm i autentyczność pokolenia zet powoduje iż o jakimkolwiek skutecznym wspólnym działaniu nie może być mowy. Oni są podzieleni na małe efemeryczne banieczki, które pękają pod wpływem każdego większego podmuchu historii.     Bo samemu nie jest to możliwe. Tylko masa jest źródłem siły. Wyraził to Newton w swojej drugiej zasadzie dynamiki. F= m*a. Im większa masa tym większa siła.
    • @Berenika97 Ja to znam takie już kilkudzisięcioletnie małżeństwa gdzie ta gra trwa w najlepsze :)) Obie jej strony trochę grają i obie są zadowolone ze swojej roli. Mężczyzna taki trochę wojownik ala zresztą Don Kichot, a kobieta taki trochę strażak, motywatorka, powierniczka etc. Bywa różnie, ale obie strony są generalnie zadowolone, bo mają w co i jak grać :))
    • @JWFCiekawe spostrzeżenie. Może tak właśnie rodzą się nowe galaktyki. :)) Jak kiedyś jechałam pociągiem, to pasażerka z naprzeciwka ciągle ocierała lezące z jej oczu łzy. 
    • @RomaZnowu ciekawe wyzwanie intelektualne. :) Jesteś niesamowita!   Ten wiersz odczytuję jako intymny dialog, w którym jest wiara w miłość i bliskość mimo niedoskonałości. Prowadzony miedzy snem a jawą. "Uwierzysz" to prośba o akceptację nie idealnej, ale prawdziwej wersji siebie.  Jakbyś pytała: Czy uwierzyłbyś w mój niezwykły wewnętrzny świat, gdy widzisz mnie w takim zwykłym stanie.  Czy uwierzysz w moje wewnętrzne ciepło, żar, gdy otaczający świat jest zimny, trudny?  Świetny ten wiersz!   
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...