Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

966 - odnowienie


Rekomendowane odpowiedzi

@Maciej_Jackiewicz Nie martw się misiami,

                                     dadzą radę sami,
                                     wylazły już z gawry,

                                      niektóry coś zagryzł!

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Somalija Ago wiesz dobrze że obecnie słowa - ojczyzna, patriotyczny, prawie nikogo już nie wzruszają. Mamy wszystko lub prawie wszystko co pragnęliśmy. Mamy pokój, wolność... do czasu, Ukraina już tego nie ma.
Piękny film o cierpieniu, ale nuta nie do pary, powinna być bardziej dramatyczna.
 

Miłego wieczoru.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@[email protected] Na Ukrainie jest dramat, a że jest to spichlerz Europy, plus sankcje na Rosję, to niestety będzie coraz drożej...

To nie jest muzyka z filmu, to oazowa pieśń ilustrowana kadrami... jak zwykle nie trafiłam, jednak jest to moja bardzo wewnętrzna muzyka...

Wszystkiego dobrego na święta

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Somalija Ago tutaj nie chodzi aby trafić w czyjś gust, bo to nie strzelnica i każdy gust ma inny. Wiesz że z gustami się nie dyskutuje. Cierpienie Jezusa i leciutka powiewna muzyka - to się z sobą gryzie. Muzyka powinna odzwierciedlać Jego cierpienie a nie głaskać słuchających. Powinna wzruszyć a nie uspakajać.
 

Miłego Wielkiego Piątku.

Edytowane przez [email protected] (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Witaj - wzajemnie Grzegorzu - 

                                                       Pozdr.Świątecznie.

                                                                                                      

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@[email protected] 

Piszesz o ważnych sprawach. Ciekawa retrospekcja histroii. Dobry pomysł. 

Ale najbardziej podoba mi się ostatnia zwrotka: 

W tym dniu zmartwychwstania, spojrzyj hen w historię,

wrośnięte korzenie w twardą litą skałę.

Pszenne nasze zboże w swoją glebę wsiałem,
jak trzeba mój skrawku... piersią Cię zasłonię.

 

Tak powinno być|! 

Z okazji korzystając wzajmnie też zyczę Miłych Spokojnych i Zdrowych Swiąt..

Pozdrawiam

 

Edytowane przez Krzysztof2022 (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Dared Grunt że ja Ciebie Dared lubię, a reszta to kwiatek do kożucha.

Wszystkiego dobrego.

@Dag "Usychający świat" - mam podobne wrażenie, zwija się w kokon pod dyktando jednego człowieka, kłóci się we własnym gronie. Dlatego nasza rola jest tutaj niezmiernie ważna, ale czy poezja zatrzyma rakiety?

Pozdrawiam Dag, spokojnych Świąt i pięknych wierszy Ci życzę.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Robert Wochna - podoba się (czczególnie "odbicie w kałuży"), ale mam zgrzyt logiczny:     ciąg zdarzeń (czyli bieg życia) pastelami  (znowu "życie"? może "obraz", "płótno") uzupełni.
    • z dwóch słów jednego nie ulepię zbyt mało danych czekałem tyle dni może podobnie jak ty czekałaś cisza mówi wiele ostatni akord nie poczeka
    • @violetta - pytanie, czy poezja jest kobietą?
    • Szczury cywilizacyjne, pozamykane w klatkach, o metrażu zadanym z wielkiego stołu, nieskończenie zaopatrzonego. Tresowane od najmłodszych lat, w grupie, społeczności... w obliczu wyzwań. Poruszające się po korytarzach z których nie ma odwrotu. Po wąskich uliczkach labiryntu skonstruowanego z chirurgiczną precyzją tak, żeby szczury nie przeszkadzały, a pchały wózek rozwoju wszystkiego co jest poza nimi. Niby nie mają na nic wpływu, a jednak... wpływają na całokształt otaczającej ich cywilizacji i bardziej niż im się wydaje, wpływają na swój los. Na pozór jest bezpiecznie, ale one nie czują się pewnie. Wietrzą podstęp – szukają kamerki za zegarem, podsłuchu pod blatem. Ich nawyki przechodzą w przyzwyczajenia, a przyzwyczajenia w ciągły brak zaufania wyniesiony tym samym dosyć wysoko w hierarchii ważności, nieważności, a jednak... na podwyższenie. Dla złagodzenia objawów stresu funkcjonalnego, dobudowano im otwarte przestrzenie zwane balkonami, tymczasem one nadal w klatkach przywierają do ścian, bojąc się wychylać. Kiedyś było inaczej, były pewne nienaruszalności swoich małych tajemnic życia rodzinnego, jednak odkąd odkryły, że cywilizacja to zdradzieckie urządzenia, które dostosowują się do warunków  i proponują im podaż, zależną od ich ciekawości... teraz nawet dom wydaje się działać niekorzystnie, wręcz zabija w nich chęci do kreowania własnych popytów. Szczury uciekają więc w kanał. Ich jedyne, naprawdę własne miejsce to sny. Ale czy na pewno? Nie koniecznie. Tam bowiem są wentylowane mikroplastikiem, karmione nim przez każdy otwór w ciele. Szczury przesiąknięte sztucznością bez przerwy obalają starych i szukają nowych przywódców, kogoś kto pokaże im jak w tym żyć, gdzie stawiać stopę żeby przetrwać. A po co? Nie wiadomo.    
    • Kwiatuszku, dziękuję za wizytę i czytanie. Miło mi spotkać się z Twoim czytelniczym uznaniem.     Pozdrawiam serdecznie.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...