Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Podkomorzy raz w komorze

Podskarbiemu rzekł, że może

dać mu wszystkie skarby świata

wśród nich marchew i sałata

 

a Podskarbi rzekł mu, o nie

możesz je przekazać Bonie

bowiem Bona z tego słynie,

że gustuje w zieleninie.

 

Dla niej szpinak, szczaw, brukselka

to radocha i to wielka

a więc w kuchni swej szefuje

zieleniną nas futruje

 

a po cichu na zapleczu

nam sałatkę robi z mleczu

sobie zaś karkówkę smaży

wie, że nikt się nie odważy 

 

by wygarnąć Bonie zdradę

gdyż się boi o posadę

a przy Bonie mieć etacik

to każdemu się opłaci.

 

Opublikowano

@Henryk_Jakowiec Zielenina...  jej służyła
                                   w Bari kopy lat dożyła,
                                   aż ją otruł własny rodak,
                                   zieleniny, Bony - szkoda!

 

Pozdrawiam Heńku.                         

Opublikowano (edytowane)

Ależ jest z Bony hipokrytka
Niejedna u niej mięsna skrytka
Rano kiełbaska, wieczorem schab
Brakuje tylko niedźwiedzich łap

Szepczą po cichu tak poddani
Od Bony złoto licząc w garści
Nie widząc własnych przywar i wad
Tak urządzony jest ludzki świat
 


 

Edytowane przez JWF (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

@Henryk_Jakowiec Henio co masz na ogrodzie,

                                    który skrzętnie żeś budował,
                                    czy schabowy też się schował,

                                    z kalafiorem gdzieś w symbiozie.

                             
                                    Jak certolę...  utucz wieprzka,
                                     gdzieś w altanie na obrzeżach,

                                     jak Sanepid nie dowierza,
                                     daj wałówkę, a on pierzcha.

Pozdrawiam.

Opublikowano

@Henryk_Jakowiec A na myszkę parę kotów
                                   na nornice też to samo.

                                   A na dziki drogi Henio?
                                   one już przy płocie drzemią.

                                  
                                   Daj lekarstwo na te zbiry,
                                   bo nie wyjdę tam za Chiny,

                                   a ze złości jużem siny,

                                   u nich jakże dziarskie miny!

Pozdrawiam.
 

Opublikowano

@Henryk_Jakowiec Beton, murek toż to bunkier,
                                   u mnie słupy co rok nowe.

                                   Widok wojny jak pod Lwowem,
                                    powiedz jak im dać po dupie.
 

                                    Może chemia czy biologia,

                                    pozwolenie na broń - trzeba.

                                    Oj nie będzie latoś chleba,

                                    może spluwa jakaś wschodnia?
 

Pozdrawiam.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Wegetarianie mogą spokojnie

spożywać plony z ziemi i z nad

i oczywiście z drzew owocowych

których użyczy im każdy sad.

 

Zaś politycy, choć różnej maści

rzucają mięsem nawet i w sejmie

poselskie ławy wprost oblepione

ścierwem i któż to im dzisiaj zdejmie?

 

Pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ni to z gruszki, ni z pietruszki

znowu coś mi się udało

bo współczesność i historię

wszystko razem wymieszało.

 

Pozdrawiam

Nam niepotrzebna dziś mina marsa

chociaż tuż obok się wojna toczy

to, co wyczynia ruski agresor

świat ze zdumienia przeciera oczy.

 

Pozdrawiam

Niech sobie będą nawet pomięte

naddarte rogi czy opalone

i choć wyblakłe będą kolory

To one zawsze będą "zielone"

 

Pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Z tego wynika, że Twoje dziki

bywają często pod wpływem koki

stąd u nich taka szarża do przodu

a gdy potrzeba to w bok uskoki.

 

Zakup w aptece jakieś tabletki

ponoć na półkach im zalegają

weź te nasenne z podwójną mocą

rozrzuć niech dziki je pozżerają.

 

Kiedy już zasną gnaj do myśliwych

niech na trofea wezmą je sobie

tak to pozbędziesz się dzikich gości

legendy będą pisać o Tobie.

 

Pozdrawiam

Opublikowano

@Henryk_Jakowiec Szwagra mam przecież leśnika,

                                   lecz flintę ma...  aby ją nosić.

                                   Obmierzły wiejski Janosik,

                                   w użycie broni nie wnikam.


                                   Mają limity, brak przyzwolenia,
                                   naboje liczą jak piegi na nosie.
                                   Chyba żem działki nie godzien,
                                   pierdolnę wszystko i będę rdzewiał.

Pozdrawiam. Znowu mamy nowy dzień.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Migrena Twój wiersz - to przeżycie, w które zapraszasz. Czyta się go wstrzymując oddech, jakby pod wodą, w tej samej głębi, którą opisujesz. Morze jest trzecim bohaterem, świadomym, żywym bytem. "Morze oddycha nami" – już pierwsze zdanie pokazuje tę niezwykłą relację. Ono słucha, zna rytm serc, przytula, ale też "zapomina z każdym przypływem". Jest jednocześnie kolebką i grobem tej miłości – siłą, która ją otula i siłą, która grozi jej unicestwieniem ("każdy szum to ostrze"). To nadaje wierszowi ogromną głębię. Budujesz nastrój wszystkimi zmysłami: wzrokiem "światło zachodu",dotykiem "jej wargi dotykają moich", smakiem i zapachem "sól miłości, co smakuje jak łzy Boga" no i słuchem "szept serc". Piękne i niebanalne metafory miłosne, moje ulubione to: "Jej oczy, dwa brzegi ciszy, gdzie wracam" , "Jej uśmiech – miękki przypływ, który rozbija się o moje milczenie". Pięknie balansujesz między skrajnościami - wiecznością chwili i jej nieuchronną kruchością. "Czas nie istnieje" i "jakby Bóg przypomniał sobie o miłości i nazwał ją nami" - z jednej strony. A z drugiej czuć podskórny niepokój. Morze, które jest świadkiem, jest też symbolem cykliczności i zapomnienia. Fale przychodzą i odchodzą. Ta chwila, choć boska, jest zanurzona w nietrwałym świecie. Ostatnia strofa - piękna – morze "zapomina", a miłość smakuje "jak łzy Boga", co sugeruje zarówno jej świętość, jak i wpisany w nią ból. I jak mam podsumować? Skoro brak już słów. Przepiękny! :)
    • @huzarc bardzo dziękuję za tak przychylną recenzję. Staram się nie nadużywać słów i dawać wolność interpretacji i czucia czytelnikowi. Nie narzucam tylko staram się zaintrygować. Pewnie nie zawsze wychodzi, a jak czasami wyjdzie to się cieszę

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Pozdrawiam @Berenika97 dziękuję za miłe słowa. Tak, masz rację, cyfra dwa nie jest przypadkowa. O pewną dwoistość chodziło, a o jaką to już każdy może poszukać w sobie i w swoich życiowych doświadczeniach. Niczego nie narzucam.  Pozdrawiam
    • @Migrena  dziękuję pięknie     @Berenika97 i do Maryi Mateńki. dziękuję pięknie
    • @Migrena To bardzo dobry i dojrzały wiersz. Olśniewa pełnością światła, ciszy i duchowej intensywności. Prezentuje sobą wyraz  miłości totalnej, mistycznej i zmysłowej zarazem, wpisanej w kosmiczny rytm wszechświata i przez to brzmi jak modlitwa o jedność dwóch istot w obliczu nieskończoności. Pozdrawiam.
    • @Sylwester_LasotaNie wiem, jak zinterpretować słowo podkreślone, czyżby mój trop był własciwy?
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...