Melodia oniryczna

[Dawid Rzeszutek]

 

Melodia oniryczna

 

Współczucia wody wodospadem spadają

Niecne zamierzchłości gruntują się myśli

To duszki wody w winie wieku się kalają

Na wietrze ocaleni czują że z siebie wyszli

 

Troska buduje wał a z przodu biegnie złość

Kukułki znów wiją gniazda nieścisłości doby

Pielęgnują w świetle słonecznym młodość

Gdy chłopy spijają bimber jak puste nieroby

 

Człowiek przy natury wrzaskach i radościach

Jest nagi jak Adam i Ewa w raju zakątkach

Gdy grzechu był jeszcze odległy winy krach

A Ewa dopiero słabość rękoma lekkimi utka

 

Noc przywodzi zapachy pól, lawenda kwitnie

Kruki cmentarze na Ziemi dokładne stawiają

Za wszechwiedzą Bóg przymierze przetnie

Parze, którą wątpliwości świadomości kalają

 

A dzieci wygnane śpiewać będą hymny ziemi

Pisać prawa przymierza i pić miody słodkie

Na straży raju staną ogniści aniołowie niemi

Ich pióra lawendą przepełnione będą gładkie

 

A ów poeta cykutę z Sokratesa kielicha pijąc

Wspominawszy swoje elegie najpiękniejsze

Umiera, pianę morską z pyska nazbyt tocząc

Wspomina róże i narcyzy te jeszcze jutrzejsze

 

Bo dzwon uderzył jak serce ów archanielskie

I wyrok padł na stół losu poetyckiego druha

Wśród pnączy krzywdy w momenty sielskie

Bo serce poety na rozkaz Boski wnet wybucha

 

Autor:

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[A-typowa-b]

@Dawid Rzeszutek   serducho za wiersz. Dobrze, zgrabnie napisany. Pozdrawiam

[Dawid Rzeszutek]

@A-typowa-b Kłaniam się Niziutko. Dziękuję za wyrazy uznania. Też jestem z wiersza zadowolony. Może to nie wiersz wart Nobla, ale w moich tworach pasji, raczej się wyróżnia. Dzięki raz jeszcze. Pozdrawiam!