Konik na biegunach

[Damian.M]

 

 

Kiedy stałem się dorosły

chciałem wyrzucić

drewnianego konika na biegunach

wtedy naszły mnie myśli

że wraz z nim odejdzie dzieciństwo

wszystkie beztroskie zabawy

głośne śmiechy w pokoju

i kiedy mały skromny chłopczyk

smutny przychodził

Zawsze czekał, żeby pocieszyć.

----

Nie pozostawiłem go

w kurzu i samotności

stoi tam, gdzie zawsze

od wielu lat

jak w zaklętej baśni przy kominku

tak szybko zmienił się świat

A on nadal taki sam.

----

Dziś córka powiada

że potrafi słuchać

choć nigdy nie wyrazi czułych słów

Kiedy ranimy i gdy kochamy.

----

Autor wiersza

Damian Moszek.

[Valanthil]

Sentymentalizm, który lekko ogrzewa. Dobry, bez nadęcia.

[Sylwester_Lasota]

Poniżej mój konik na biegunach... dłuuugi niczym wąż.

 

Pozdrawiam