Obiadokolacja

[Lidia Maria Concertina]

Niebo ma sens.
Pod warunkiem, że pod nim nie śnisz.

 

Mroczne zaułki, nienaoliwione bramy - porywa mnie życie! Dla okupu.

 

Stoję jak słup soli - zawsze obok.
W wyczekiwaniu wielkiego święta, celebracji zwanej życiem w pełni.
A tu - niebo jak mgła z karabinowego prochu - księżyca nie widać.
Za to kwarta płomiennej wódki
I Wielki Wóz - albo przewóz ...

 

Ja - zakładnik w tym dziwnym układzie, bo - zbyt często nie wiesz "po co," "na jakich zasadach," "czy w ogóle warto" i kto jest "w grze"
Ego - udaje, że jest jedną z matrioszek.

Nie dbam o niebo, kiedy poleruję miecze, którymi chcę walczyć nie tylko ze złudzeniem, ale i z politycznymi pseudo-dobroczyńcami, z krzewicielami zaściankowego patriotyzmu w szkołach dogrzewanych tinderem i lekcjami odmierzanymi tiktokiem ...

Urbanistyczna łąka, betonowe mlecze - zdmuchnij!

 

Nie podoba się?
To znaczy, że twój małż jeszcze nie odpadł zgrabnie od muszli, że wciąż pokładasz nadzieję w tym, który kompletnie się do tego nie nadaje: w człowieku.

Ja dobrowolnie z niego zrezygnowałam na rzecz grzesznego spokoju, z którego się nie spowiadam i nie zamierzam. 

 

Ludzie nigdy mnie nie lubili, nigdy ich nie przyciągałam i w dorosłe życie wkroczyłam z postanowieniem, że nie będę się z nimi nudzić. I obietnicy dotrzymałam. Jak mało której! Stronię od zobowiązań. Nie stać mnie na nie.

Ale szczerze ...? Vice versa.

 

Szczerze. Uśmiecham się do rzeczywistości. Nie kradnij - tylko to jestem w stanie jej nakazać.

Lubię swoje imię, a rzadko kto potrafi je w odpowiedni sposób wymawiać.
Lubię żyć w samotności, a mało kto umie się powstrzymać przed załączeniem rodzinnego zdjęcia na tle nowo wybudowanego bliźniaka do tejże refleksji ...

 

To jacy jesteśmy?
Połatani i trochę dziwni?
Paralelni i refleksyjni?
Kwadratowi i zbyt przestrzenni?

Idę.
Nie musisz podążać za mną.
Możesz iść obok. Możesz iść we mnie, pod jednym warunkiem: będziesz mną. Ze mną...

 

Kręte schody, wreszcie światło latarni morskiej - na tym suchym lądzie nie ma komu wskazywać drogi: każda jest zła.

Rozmawiam już tylko z moją coiffuresse i ze stylistą pudla, na deser jem lukrowane nudle o nazwie Sekwana i zastanawiam się, kiedy tu będę, kiedy siebie narodzę, bo póki co - zaledwie - żyję.

 

Możesz zrobić mannę.

 
 

[Wiesław J.K.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Lidia Maria Concertina

Przeczytałem z zainteresowaniem.

 

Pozdrawiam!