rym męski

[Jacek_Suchowicz]

Na portalu poetyckim

już od rana wielka heca,

bo rym męski choć nieliczny

zrobił niepotrzebny nietakt.

W jakimś wierszu, już nie pomnę,

dziś obwieścił swój upadek.

Informował dość nieskromnie:

„tylko jedną mam sylabę!

 

Cóż, że twarda oraz krótka,

choć ochota jest najszczersza,

figlarności drobna nutka

zaraz ginie w sensie wiersza.

Nas niewiele - krzyczał męski,

nikt się z nami już nie liczy.

Więc od dzisiaj jestem żeński

Chociaż u mnie brak macicy.”

 

Rwetes powstał niesłychany:

wrzask, harmider, rękoczyny.

Erystyka zapomniana,

każdy w każdym szuka winy.

„Co tu zrobić, jeszcze trochę

i wyginą męskie wszelkie.

W kim się my będziemy kochać?”

biadoliły rymy żeńskie.

 

Z boku usiadł kompozytor -

człek cierpliwy, wykształcony.

Gdy emocje zmogło licho,

krzyknął: „Dosyć - kłótniom koniec.

Solą wierszy - rymy męskie.”

Czytam teksty - i już słyszę;

z akcentami w każdym wersie

układają melodykę.

Edytowane 1 Lutego 2022 przez Jacek_Suchowicz (wyświetl historię edycji)