Bajka Ł

[Lidia Maria Concertina]

Kto płacze, nie błądzi.

 
Przykrywasz mnie mchem wrzasku i słów. 
Zamykasz - donośnym echem ciszy. 

Zardzewiała klatka, a ja - nie jestem kanarkiem. Jestem starym sępem wypatrującym hien na łososiowych ścianach. 
Kto przeciągnie linę? 

Do klatki, już! 

Piersiówka. Pusta, bez serca ta klatka... piersiowa. 

 

Pójdę gdzieś i coś znajdę.
Widzę mężczyzn w różowych koszulkach, którzy siedzą gdzieś w Amerykach i nie chcą mi kupić fluorescencyjnej waty cukrowej, traktują mnie jak maść na odciski, na które i tak nikt nie chce nadepnąć
Tak, jeżdżę samochodami z obcymi mężczyznami po Azjach i Arktykach, bo jest pandemia! 
Tak, wiem, że powinnam dać co najmniej kilka tysięcy na kościół, choć "to cię nie zbawi"! 

Wiem, że muszę biec bez "dokąd."
Muszę wzbogacać uran duchowego pierwiastka i dezynfekować wynajmowane ubikacje. 
Powinnam także wejść do wnętrza wiolonczeli i odpowiednio się nastroić, dać życiu dźwięk i ... nowe życie. 
Przestać czytać gazety o mężczyznach siedzących gdzieś w Amerykach, bo już poszłam i znalazłam: jestem na różowej chmurze i nogi mam jak z waty. 
Kto nie nie błądzi, ten nie płacze. 

Odwiedź miejsca zapomniane, nieistniejące, bo niewyryte na twojej twarzy. 
Zagap się na parkany, dzieci rozmawiające z deszczem, niecałkowitość prostopadłościanów, które zawierają twoją krzywą. 
Życia, które jest nie-skończone.
Czy stąd ta gonitwa, stąd ta panika?! 
Przecież trwamy. 

Edytowane 30 Stycznia 2022 przez Lidia Maria Concertina (wyświetl historię edycji)

[Panareko]

@Lidia Maria Concertina Znakomicie opowiedziane, bez zadęcia. Porusza, lecz na zakończenie serwuje mi jakiś niedosyt. Trwamy, a życie toczy swój  garb, nas toczy. Pozdrawiam.