Mistyka dni końca

[Dawid Rzeszutek]

Mistyka dni końca 

 

W grobowej matni trzech słońc śmierci 
Wschodzących jak czarne wspomnienie
Czas tworzy wymiar skargi i też korci
W umysłowy bezdech śmiertelne cienie

 

Zegarek oddycha jeszcze dnia jasminem
Gdy serce jego rozdarte wśród cokolów
A ciemna maź dławi sie okryta w wine
I kaszle piec kaflowy gdy Rybak ma połów

 

Czas ryczy jak byk na koridzie rezurekcji
Wskazówki cmentarz ustawia jak nagrobki
Człowiek nie gubi i nie zapomni tej lekcji
Jak poselskich lóż dance macabre parobki

 

Chrystus czasem zegar nakręci siłą krwi
Groby masowo otwarte wydadzą dzieci
Poród odbierze grabarz unosząc swe brwi
A ksiądz requiem na organach też skleci

 

Kosy ostre jak sumienia archaniołów czasu
Tego gdy trąby Jerycha brzmiały zbyt dumnie
Zauważyły straty na liniach żywota tu pasów
Co ciągną nie ludzką a dawna boską trumnę

 

Już ani dobra ani zła nie ma w kodeksach dni
Żaden święty nie otworzy ostatniej pieczęci
Żaden umęczony katolik już dawno nie sni
A wiara w Boga jak starzec się tu przekręci

 

A wtedy czystość serca jak ta kurwa się odda
Sumienie nieskalane prostytuować się będzie
Bo każde sanktuarium wieków wladze podda
Bo to jest przeklęte i przedwieczne zła orędzie

 

 

Autor: Dawid Rzeszutek.