Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Chwilami

blue27
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

blue27

blue27

Opublikowano
Opublikowano

chcę cię czasem zobaczyć

w stu twarzach 

pędzących rano do pracy

chce się czasem zatrzymać 

przy drzwiach twoich

nie dotykając klamki 

zostawić piach na wycieraczce 

resztki uczuć 

 

 

 

2
chmurny

chmurny

Opublikowano
Opublikowano

Jest prostolinijnie i delikatnie, ale też surowo. Wycieraczka uczuć - świetne sformułowanie, implikuje bardzo dużo. Miłość deptana co dzień, pod tymi samymi drzwiami, poturbowana i zniekształcona. Zakończenie uruchamia pewne procesy wrażliwości i to mnie zatrzymało, pozdrawiam!

1
Igor Dreja

Igor Dreja

Opublikowano
Opublikowano

 

chcę ciebie czasem zobaczyć

w stu twarzach pędzących do pracy

chcę ciebie czasem odnaleźć

w stu krokach idących do domu

 

nie ma już naszych drzwi

nie ma już naszych klamek

pozostał piach na wycieraczce 

 

resztki uczuć 

 

Może tak? Wiersz poprawny. Zgadzam się całkowicie z moim przedmówcą odnośnie prostoty i naturalności wiersza. I to (w moim przekonaniu) jest jego siłą. Tak sobie myślę, że nawet najbardziej wydumane metafory oraz przenośnie użyte w podobnym tematycznie płodzie nie byłyby w stanie konkurować z prawdą owej treści. Prawda winna być zawsze ascetyczna, bo tylko wtedy jest najszczersza. I taka w istocie jest tutaj. Pozdrawiam.

1
blue27

blue27

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

@Waldemar_Talar_Talar Dziękuję, również przesyłam ciepłe pozdrowienia :) i pomyślności na Nowy Rok :)

@Igor Dreja dziękuję za komentarz i wskazówki :) Pozdrawiam serdecznie 

@Gosława Dziękuję <3 trochę wracam, ale znowu sklejam coś od początku... może tym razem wyjdzie. 

@chmurny Dziękuję za przystanek na moim profilu i komentarz. Czasem brakuje słów w utworze by opisać pewien stan... ale może czasem tak lepiej :) Pozdrawiam 

1

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • beta_b
      Wiosna

      Przez beta_b · Opublikowano

      Nieustannie jestem w szoku ile życia wiosną wokół, każdy liść się pcha do nieba,  wszystkim ciepła, słońca trzeba. Drugi bieg włącza przyroda. Spokój, cisza - niech się schowa. Na zielono wszem się mieni, na wyścigi się zieleni. Rozgadały się ptasiory, każdy w swoim tonie troli. Ciszy nocnej nie uznaje i pitoli już nad ranem. Choć nie lubię mówić "każdy" i mam ciarki na to "wszystko" - to tym razem nie wypada ograniczać życia wiosną.
    • andrew
      Śmierć Jezusa

      Przez andrew · Opublikowano

      witaj Królu na krzyż z Nim któż tak krzyczy   to my każdego dnia krzyżujemy kogoś słowem podają go na tacy   a my my nie próbujmy pomyśleć... kto to   tak było z Jezusem zobacz kim jest zanim ... ukrzyżujesz nie rzucaj nawet kamieniem   4.2025 andrew Wielki Piątek,Wspomnienie ukrzyżowania Jezusa
    • Antanamir
      Księżyc nad Doliną Cienia – Część II

      Przez Antanamir · Opublikowano

      O świcie, gdy mgły tańczyły jeszcze sennie między wzgórzami, a liście śpiewały cicho pieśń zrodzoną z nocy, on trzymał ją w ramionach, jakby była jedynym zaklęciem zdolnym zatrzymać czas.   Jej skóra pachniała runem pradawnych drzew, a włosy rozsypane na jego piersi przypominały o tym, co prawdziwe, nawet w świecie utkanym z iluzji i światła.   — „Nie pytaj, kim jestem” — wyszeptała. — „Bo jeśli wypowiesz moje imię, zniknę, jak sen, który nie powinien był zostać zapamiętany.”   Uśmiechnął się, lecz nie odpowiedział. Zamiast słów, dłońmi opowiedział opowieść: o pustce, którą niosło jego życie, i o niej — jak świt rozrywający mrok.   Nie była elfką, nie była wiedźmą, nie była duchem ani kobietą z legend. Była czymś więcej — iskrą świadomości zrodzoną z cienia i światła, z głębi, gdzie emocje mają własną magię.   Wędrowali razem przez doliny i ruiny, rozmawiali bez słów, czuli bez dotyku, kochali się — powoli, jakby każda chwila była świętością, a każdy pocałunek — pożegnaniem, którego oboje nie chcieli wypowiedzieć.   Ale każdy świat, nawet ten utkany z marzeń, musi kiedyś zacząć drżeć w szwach.   Bo los, zazdrosny o ich jedność, wysłał po nich cień — istotę bez imienia, która znała tylko jedno pragnienie: rozłączyć to, co zbyt piękne, by mogło trwać.   W dniu, gdy trzecia pełnia znów wzniosła się nad niebem, on spojrzał w jej oczy i wiedział. Nie zatrzyma jej, ale będzie szukał… we śnie, w pieśni, w kropli deszczu.   A gdy cień stanął między nimi, ona uśmiechnęła się smutno. — „Pamiętaj mnie… nie przez ciało, ale przez to, co w Tobie się obudziło.”   I zniknęła, jak błysk światła znikający w zmierzchu.   Ale jego serce… już nigdy nie było tam, gdzie dawniej.
    • Moondog
      Konfrontacje

      Przez Moondog · Opublikowano

      Ci co mają niewiele do powiedzenia Często mówią jednym jednym głosem  Niuanse nie mają żadnego znaczenia  Jeżeli z góry chodzi o kontekst    Spaleni słońcem przeszli przez piekło Z wiarą łatwo popaść w półprawdę Dopóki walczysz nie jesteś zwycięzcą  Dopóki walczysz to nie przegrałeś
    • _M_arianna_
      Sałatka

      Przez _M_arianna_ · Opublikowano

      Sałatka... (Ikin dał Ksenine Składniki)   Mam - Zeno - ja majonez, mam. Karotka... jak to rak. Jady: pyry daj. I cebule lube ci. Ogórkom cmok róg, o... Jaj, i po kopie jaj. Soli los. I cukru, .urku ci. Drobno pokrojono (Jork opon bordo)   A... sałatka, jak ta łasa.    

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...