spotkanie

[Klaudia Gasztold]

Jak wtedy gdy na jawie

Spotkaliśmy się nieopodal fontanny

Która do dziś obmywa zimny asfalt

 

Rozluźnił w długim śnie napięte struny

Delikatnym jedwabiem

Po czarnej materii ciężkiej nocy

 

Rozjaśniał moją duszę

Swoim urzekającym głosem

Dżentelmeńskim zachowaniem wobec mnie

 

Reminiscencja katalogu kolorowych fotografii

Na których byliśmy uśmiechnięci szczęśliwi

Tacy nadal przecież jesteśmy

 

Miękkim kaszmirowym szalem owinęliśmy się

Wzajemnie gdy obficie pruszył śnieg

Nitkami nadziei uszyliśmy przyszłość

Przez którą przepłyniemy o własnych siłach

 

Letarg minął

Osunął się

Jakby na rozkaz

 

Kojące ruchy czasu płyną w naszą stronę

Zgodnie z biegiem naszych marzeń

Wyryte złotymi zgłoskami sentencje

Zostały w moim pamiętniku

 

Jego dystynkcja mnie urzekła

Od pierwszej refleksji

Pierwszego kroku naprzód

 

Wszelkie fobie z głębi zostały zmitygowane

Uwalniając długo wyczekiwany wewnętrzny spokój

Kolory w pałacu bez szczerej miłości

to jedynie przezroczyste formy przetrwania

 

Klaudia Gasztold