Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki
🎄 Wesołych świąt życzy poezja.org 🎄

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

@Natalka16 Masz rację, ale osobiście nie obraziłbym się o LEDową lampkę a nawet prztyczka w nos w postaci żartobliwego epitafium. Tak w ogóle to tradycja epitafiów na nagrobkach chyba trochę zanikła, podobnie jak epistolografia, trochę szkoda.

Opublikowano

@JWF Nigdy nie zaniknie, ogień ma symbolikę, a temat gorący jak te świece. Mnóstwo kolorowych kwiatów, znicze, wizerunek zmarłego rozmiarami nie mniejszy niż jego postać za życia.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Czytałam gdzieś taki artykuł o nowym trendzie, jeżeli tak można powiedzieć. Są to tzw. Ecourny.

Chodzi o to, że po kremacji wsypuje się prochy do takiej ekologicznej urny i w niej sadzi wybrane drzewo. Potem można to w wyznaczonym miejscu posadzić do ziemi. To by mi chyba najbardziej odpowiadało, żeby ze mnie po śmierci wyrosło drzewo - płuca planety. Po ostatniej rundzie po cmentarzach. 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Kwestia punktu widzenia i tego, czym dla kogo jest szacunek. W moim odczuciu "disco" to jest właśnie to, co dzieje się podczas "cmentarnych" świąt. Jako nastolatek chodziłem z rodzicami na cmentarz w te wszystkie specjalne okazje i raczej nie zapamiętałem tych okoliczności jako czegoś, co byłoby oznaką szacunku. Ludzie przychodzący rano zapalić znicze i wracający wieczorem żeby popatrzeć, jakie są ładne. Kapiszony i petardy strzelające dookoła, helowe baloniki fruwające nad grobami. I zwieńczenie całego tego cyrku - ksiądz grasujący pomiędzy mogiłami z koszykiem - bo przecież to idealny moment do zbierania na nowy dach w kościele. To jedna sprawa.

Druga sprawa: co to za dziwne założenie, że komuś należy się szacunek tylko dlatego, bo umarł? Nie rozumiem tego. Budowanie kultu wobec zmarłych, wymuszanie na społeczeństwie zasady "o zmarłych dobrze albo wcale" - a potem wyzywanie laickiej części społeczeństwa, że to ona jest "cywilizacją śmierci". A nad tym wszystkim jak zwykle księżowska wisienka na torcie - kapłan odmawiający odprawienia pogrzebu, bo coś tam mu nie podpasowało w życiorysie denata.

No błagam, przemyśl sobie jeszcze to z tym szacunkiem :P

Drzewo w miejscu pochówku - całkiem spoko. Przynajmniej to ma jakiś sens.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Wszyscy którzy przychodzą na cmentarze są chrześcijanami a więc wierzą, że istnieje dusza która opuszcza ciało po śmierci i idzie do nieba, no ewentualnie do piekła. Tak naprawdę tam już nic nie ma, nie ma tej osoby. Możemy o niej myśleć w dowolnym miejscu, bo ona nie leży w grobie przywalona ciężką granitową płytą, którą w ramach pamięci o niej szorujemy i stawiamy na niej znicze i kwiaty. 
 

 

Ja mam też bratową, która po śmierci mojego brata postawiła pomnik i… brakuje na nim tylko jej imienia i daty śmierci. 

Opublikowano

@error_erros Nie wiem, dlaczego to wyśmiewasz. W każdej kulturze inaczej to wygląda, napisałam, masz prawo do swojego zdania i podejścia do tego Święta. U mnie szacunek dla zmarłych, osób starszych jest niezwykle ważny. To zasady wynikające z Romanipen.

Opublikowano

@Gosława to chyba częstsze zjawisko, niż Ci się wydaje :) nie pierwszy raz o czymś takim słyszę, że człowiek za życia sobie nagrobek zamawia z miejscem na datę :)

Jest w tym jakaś logika - do końca załatwiać swoje własne sprawy... 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Moja babcia i dziadek zrobili to samo. Jest grób, są nazwiska i daty urodzenia, nie ma tylko dat śmierci i ciał w środku, bo oboje jeszcze żyją. To jest aż groteskowe. Tym bardziej, że...zgadnij, nad czyim grobem stoją podczas mszy na wszystkich świętych xD

Opublikowano (edytowane)

@Gosława Myślę, że to ludzie starsi sobie w ten sposób domykają temat życia, może częściej myślą nad tym. Może to być też takie wewnętrzne powiedzenie sobie "pogodziłem się ze śmiercią". Nawet nie widzę w tym groteski, robią to co czują, jak będę w ich wieku może będę miał podobnie (o ile dożyję) :)


 

Edytowane przez JWF (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nie wyśmiewam, po prostu kategorycznie się z taką filozofią nie zgadzam.

Jedyne, co mnie rozbawiło, to zdanie "Nie muszę myśleć o tym, co jest od wieków.", bo to w moim odczuciu nic innego jak zwalnianie samego siebie od trzeźwej refleksji nad czymkolwiek.

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Na tyle, na ile znam moich dziadków i ich postawę życiową, jest to po prostu totalnie bezmyślne działanie z kategorii "bo tak wypada" ;> Bo pomnik musi być. Jak to tak bez pomnika? Babcia postawiła pomnik nawet swojemu ojcu, który w testamencie zaznaczył, że sobie tego nie życzy.

Edytowane przez error_erros (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

@error_erros Możliwe, że podchwycili pomysł od znajomych w podobnym wieku co oni :) W każdym razie jak widać nie jest to rzadkie zjawisko. Dla Ciebie to może być zabawne, ciekawe co oni sądziliby o pomyśle urny ze słoja po kiszonych ogórkach ;)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Gdy pierwsza skrząca gwiazda, Jakby zagubiona, maleńka, samotna, Zamigoce na tle wieczornego nieba, Oznajmiając wigilijnej wieczerzy czas… A we wszystkich Polski zakątkach, W przystrojonych odświętnie domach, Trwająca od rana krzątanina, Z wolna dobiegnie już końca…   W blasku świecy przy wigilijnym stole, Zatańczą nasze świąteczne emocje, Niewidzialnymi nićmi z sobą splecione, Niczym złote włosy anielskie.   Strojna w bombki i łańcuchy choinka, W blasku wielokolorowych lampek skąpana, Ucieszy oczy każdego dziecka, Błyszczącą betlejemską gwiazdą zwieńczona… A pod choinką stareńka szopka, Z pieczołowitością misternie wyrzeźbiona, Opowie malcom bez jednego słowa, Tę ponadczasową historię sprzed tysięcy lat...   W blasku świecy przy wigilijnym stole, Biorąc ułożony na sianku opłatek, Zbliżając się z wolna ku sobie, Wszyscy wkrótce obejmiemy się czule,   Wnet z głębi serc, Popłyną życzenia szczere, W najczulsze słowa przyobleczone, By drżącym od emocji głosem wybrzmieć… Wszelakich sukcesów w życiu codziennym, W szkole, w domu i w pracy, Szczęścia, bogactwa, pieniędzy, Lat długich w zdrowiu i pomyślności…   W blasku świecy przy wigilijnym stole, Jedno pozostawione puste nakrycie Echo dawnych zapomnianych już wierzeń, Przypomni tamte stare tradycje,   Gdy pełna czerwonego barszczu chochla, Dotknie ze stukiem każdego talerza, A po przystrojonych odświętnie wnętrzach, Rozniesie się już jego aromat, Wybijający kolejną godzinę stary zegar, Przypomni o upływających latach życia, Gdy w kącie stara pozytywka,  Zagra kolędę znaną z dzieciństwa…   W blasku świecy przy wigilijnym stole, Gdy za oknem prószy wciąż śnieg, Tlą się w pamięci wspomnienia odległe, Czasem mgłą niepamięci zasnute.   Przy wigilijnych potrawach, Zajmie nas niejedna długa dyskusja, O tym jak z biegiem kolejnych lat, Zmieniała się nasza Ojczyzna… A na przyszłe lata pewnie snute plany, Przecinane przez głośne krzyki W sąsiednich pokojach bawiących się dzieci, Wzbudzą często serdeczne uśmiechy…   W blasku świecy przy wigilijnym stole, Dadzą się czasem słyszeć szepty anielskie, Tak melodyjne choć cichuteńkie, W myślach naszych niekiedy odzwierciedlone.   Długie refleksyjne rozmowy, W gronie rodziny i najbliższych, Pozostaną w wdzięcznej pamięci, Powracając na starość przyobleczone w sny… A gdy czas włosy siwizną przyprószy, Wspomnienie tamtych z dzieciństwa Wigilii, Z oczu niekiedy wyciśnie łzy, Otarte ruchem pomarszczonej dłoni…  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • nie szukałem cię bo zawsze myślałem że takie rzeczy trafiają się innym albo w książkach które kłamią lepiej niż ludzie a potem przyszłaś bez fanfar bez obietnic po prostu usiadłaś obok jakbyś znała to miejsce od zawsze i nagle świat ten stary sku*wiel przestał mnie bić codziennie zostawił tylko lekkie siniaki żebym pamiętał jak było wcześniej kocham cię w ten brudny, ludzki sposób kiedy myślę o tobie przy pustym kubku o trzeciej nad ranem i wiem że nawet cisza z tobą ma sens tęsknota? jest jak niedopałek w kieszeni ciągle o sobie przypomina ale nie boli bo wiem że istniejesz że gdzieś oddychasz śmiejesz się może właśnie patrzysz w sufit tak jak ja i to wystarczy żeby jutro znów wstać nie wierzę w bajki ale wierzę w ciebie a to więcej niż kiedykolwiek odważyłem się mieć bo po raz pierwszy nie boję się stracić tylko cieszę się że w końcu znalazłem dom w drugim człowieku
    • Błądząc po pustynnych piaskach, w miejscach, w których dosięgniemy przykrytego mgłą nieba, każdy pozostawiony na ziemi ślad zamienimy w oazy. Tym tropem będą mogły podążać karawany spragnionych. Kropla po kropli zaczną spływać strumienie wody, wypłukując piach z zaschniętych ust. Już wiesz, wiesz więcej, więcej na pewno, na pewno, gdzie trzeba, gdzie trzeba wież. Wiesz, gdzie mgła spłynie z nieba.  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @Andrzej_Wojnowski Może właśnie tak pozytywny odbiór. Dlatego, że pisane z serca, z autentyczności. Zdrowych i spokojnych Świąt Bożego Narodzenia

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...