Zaklęty park

[Vaalon]

W parku na granicy rozsądku

(nie płacz Polu twoje łzy)

Wśród czerwonego liści obrządku

(będą krajać moje sny)

Mówi ojciec do córki o końcu.

Z puszki piwa drzewo wyrasta

(w października każdy rok)

Wśród gałęzi są domy jak gniazda.

(będziesz słyszeć cichy krok)

Epitafium kolory obrasta.

I niebu nie starcza błękitu

(i jak cień do końca życia)

By łez jej pomieścić przepychu.

(będzie nucić ci z ukrycia).

Jaki smutny dzień!

Ona jednak nie pojmuje

(ja się Bogu dziś zbuntuję)

Matkę w drzewo zaczaruje

(drogi mi głos uratuję)

Podzieliła los!

 

Na korzeni w parku stopniach

Stoi drzewo, budzi postrach

Wypatruje – dawnych dni

W międzyczasie słodko śpi.

 

(Zdjęcie zrobione telefonem podczas spaceru w parku)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Edytowane 3 Października 2021 przez Vaalon (wyświetl historię edycji)

[Vaalon]

@Piotr.Rosochacki bardzo dziękuję za miłe słowa. Cały czas eksperymentuje, żeby sprawdzić jaki styl mi najbardziej odpowiada. Więc pewnie jeszcze różne formy się pojawią. Dobrej nocy życzę.