Na wsi

[Antoni Leszczyc]

Nerwowy-ś z początku: męczysz się spokojem,
i chciałbyś coś robić, i w sobie się miotasz...
Dziury szukasz w całym, włos dzielisz na dwoje,
od zgryzot uciekłwszy, lądujesz w kłopotach.

A potem ci lepiej i idzesz przez łąki,
i czujesz to zboże, to świeżo skoszone....
A wieczór się wlecze jak wół na postronku,
a wiatr igra z trawą, jak pies z swym ogonem.

I nagle rozumiesz, że gdy płynie trawa,
coś w tobie się dzieje, coś w tobie się stawa...
I już nie uciekasz, i nic już nie gonisz.

Bo co dzień jest tutaj tak jakoś tak samo,
że czas niby płynie - a tak jakby stanął...
By wrócić do siebie, potrzeba ustroni.

[VIII 2004]

[Jay Jay Kapuściński]

Pięknie, szczególnie dwie ostatnie strofy... A i ten włos dzielony na dwoje bardzo mi się podoba :)

pozdrawiam
/j

[Daniel Piaszczyk]

Wygrałes w plebiscycie OKREŚŁ NAJTRAFNIEJ MOJĄ PRACĘ

"Bo co dzień jest tutaj tak jakoś tak samo,
że czas niby płynie - a tak jakby stanął..."
Pozdrawiam

[Antoni Leszczyc]

Cieszę się, panie Danielu, że się wiersz do czegoś przydał :) Tak szczerze, to nie jestem z niego zadowolony: wrzuciłem, coby z wprawy w publikowaniu nie wypaść. Racja, że ten wers z psem jest takim językowym łamańcem - postaram się coś z tym zrobić :)

Pozdrawiam serdecznie,
Antek