-
Ostatnio w Warsztacie
-
Łukasz Jasiński 3 309
Właśnie! Do cholery jasnej! Dwunożne ssaki agresywne nigdy tego nie zrozumieją!
Łukasz Jasiński
1
-
-
Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach
-
- 29 odpowiedzi
- 465 wyświetleń
-
- 28 odpowiedzi
- 578 wyświetleń
-
- 24 odpowiedzi
- 352 wyświetleń
-
- 24 odpowiedzi
- 377 wyświetleń
-
- 21 odpowiedzi
- 543 wyświetleń
-
-
Zarejestruj się. To bardzo proste!
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
-
Ostatnio dodane
-
-
Ostatnie komentarze
-
Przez Moondog · Opublikowano
@Marek.zak1 przychodzę zawsze z porą ksjężyca Jak on prosto w ramiona kochanki Nie znaczę więcej niż intercyza Rankiem wychodząc tylnymi drzwiami To tak z innej perspektywy. Bardzo liberalne podejście do życia i relacji bo stereotypowo facet ma większe skłonności do skoków w bok Pozdrawiam -
Przez Naram-sin · Opublikowano
Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.
Ciepełko? W kostnicy? A może to wiersz o efekcie cieplarnianym? -
Przez janofor · Opublikowano
Tłum niewidzialnych na naszych ulicach mknie rozebrany do krwi oraz gnatów. Pędem biedaków, bezdomnych tłum gna ów prosto w ciepełko z napisem kostnica. Tłum niewidzialnych — na czyich ulicach? Tych, którzy są na nich kiedy zmierzchnie. Oni spiąć na nich opuszczają je we śnie lub kiedy zgaśnie w latarni dusz iskra. Beton i ziemia — plastik oraz słońce. Bardzo odległy blask smutny z zapałek. Beton i ziemia — przedsionek do końca i koce do cna, do nitki wygrzane. Beton i ziemia — nie wszystko stracone — beton dla ziemi, ziemia ciałom kalek. -
Przez Relsom · Opublikowano
O synu mój — głos w gasnącym dzwonie, czy słyszysz mnie, gdy cień się kładzie? Gdy noc, jak welon, snuje się po tronie dni, których nie odzyskam w zdradzie? Kochałem cię w milczeniu ścian, w spojrzeniu, co nie znało słowa — lecz serce drżało — jak pusty dzban, gdy wiatr w nim szuka snu – bez słowa. Twój śmiech był światłem, lecz ja, z kamienia, nie znałem blasku – tylko cień. Więc gubiłem cię… bez pożegnania, jak dusza gubi ślad przez dzień. Teraz, gdy tętno gaśnie w zmroku, a mgła spowija każdy ruch — widzę cię znów — u twojego progu, z dzieckiem na ręku — jak dawniej Bóg. Niech twe ramiona nie znają chłodu, niech dłoń twa trzyma świat bez win. Ja odejdę — w cień, wśród lodu — lecz we mnie zawsze: ojciec i syn -
Przez Leo Krzyszczyk-Podlaś · Opublikowano
@Jacek_Suchowicz dziękuję za uznanie. pozdrawiam
-
-
Najczęściej komentowane
-
-
Wiersze znanych
-
Najpopularniejsze utwory
-
Najpopularniejsze zbiory
-
Inne
Rekomendowane odpowiedzi
Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto
Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.
Zarejestruj nowe konto
Załóż nowe konto. To bardzo proste!
Zarejestruj sięZaloguj się
Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.
Zaloguj się