Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Śmierć nie jest straszna
już nikt nie woła
Śmierć, to jest czuły
dotyk Anioła.

Strach przed nie znanym
gardło zatyka
Dreszcz całe ludzkie
ciało przenika.

I nagle wszystko
jasnym się staje
Pomiędzy piekłem,
pomiędzy rajem.

Jedna myśl tylko
chodzi po głowie
Jakie też będzie
to życie nowe?

I co powiedzą
ci co zostaną
Jakie im myśli
w mózgach powstaną?

Jak to odbiorą
gdy mnie nie będzie
Będą wspominać
długo i wszędzie?

Będą się martwić,
czy może cieszyć
I na mój temat
do woli grzeszyć?

Nic się nie dowiem
gdy już się stanie,
Dusza odejdzie
ciało zostanie.

I ktoś czasami
tak od niechcenia
Zapali świeczkę
i po....., wspomnieniach.
(29.10.2002r.)

Opublikowano

Witaj Grabka. Pozdrawiam serdecznie. Szczerze pisząc zabrakło mi w Twoim wierszu elementu zaskoczenia, niespodziewanego obrotu wersetów, czegoś w stylu błysku. Przeczytałam Twój wiersz i moje patrzenie na śmierć nie zmieniło się, a mogło... Popracuj trochę i bądź wytrwała może kolejne wiersze będą po prostu lepsze. Pozdrawiam gorąco

Opublikowano

nieznanym

Biorę poprawkę na datę powstania... Ile wtedy już pisałaś, Grabko?
Jednak ogólnie to brzmi to bardzo nie tego :( Na plus próba pisania rymami (choć nieudana, to i tak wszelkie takie inicjatywy z serca szczerego popieram). Dużo pracy należałoby w to włożyć, a zacząć proponuje od shift+delete... :(
Pozdrawiam serdecznie, Jędrzej.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Dzięki za komentarz, ale nie powinnaś spodziewać się błysku, kiedy ktoś wypowiada się na temat śmierci. Ten wiersz jest bardzo osobisty i ma być prosty w przekazie i nie było moim zamiarem, narzucać komukolwiek nową teorię śmierci. Pewnie sama wysłuchałaś ich dostatecznie dużo, a i tak masz na to swój pogląd, który zawsze będzie na zasadzie gdybania.

Pozdrawiam,
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




W odpowiedzi na pierwsze, już jakiś czas, a nawiązując do drugiego, gdybyś wiedział, jak często chciałabym skorzystać z klawiszy shift+delete, czytając niektóre komentarze.
Nie do końca zrozumiałam, co zarzucasz moim rymom? Mimo wszystko, dzięki.

Pozdrawiam,
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Bo widzisz, niektóre z prac zamieszczanych na tej stronie, przez innych "młodych gniewnych", są całkiem nowiutkie, ale dla mnie słabiutkie. Jak napisałam wcześniej, jest to wiersz bardzo osobisty, który powstał pod wpływem smutnych okoliczności. Myślę, że nie data jest tu najważniesza.

Pozdrawiam,
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Obawiam się, że czczy to komentarz bo Pani Grabka nie jest zainteresowana
uczeniem sie poezji. Woli żyć w przeświadczeniu własnej twórczo-cudowności.
Przynajmniej tak wynika z jej reakcji na opinie.

pozdrawiam

Witaj! Wystawiając swoje prace na tej stronie, przyjęłam zasadę, że będą mnie oceniać inni, którzy w przeważającej części, są takimi samymi laikami jak ja. Jeżeli dostaję kopniaki, to w naturalny sposób, zaczynam się bronić. Jeżeli nie czujesz się Laikiem, oceń mój wiersz, a ja z zainteresowaniem, przeczytam Twoją opinię i wyrażę swoją.

Pozdrawiam,
Opublikowano

Witaj! Wystawiając swoje prace na tej stronie, przyjęłam zasadę, że będą mnie oceniać inni, którzy w przeważającej części, są takimi samymi laikami jak ja. Jeżeli dostaję kopniaki, to w naturalny sposób, zaczynam się bronić. JAKIE KOPNIAKI, TU NIKT NIE KOPIE TYLKO CHCE CI POMÓC. ALE TY
JESTEŚ OPINIOSZCZELNO-DEFENSYWNA.
Jeżeli nie czujesz się Laikiem, oceń mój wiersz, a ja z zainteresowaniem, przeczytam Twoją opinię i wyrażę swoją. CZUJE SIE LAIKIEM I PISZE TYLKO O WLASNYCH ODCZUCIACH.

CHYBA SAMA DO KONCA NIE WIESZ CZEGO CHCESZ:

"Wystawiając swoje prace na tej stronie, przyjęłam zasadę, że będą mnie oceniać inni, którzy w przeważającej części, są takimi samymi laikami jak ja"

..CO IDEALNIE PRZECZY STWIERDZENIU:
"Jeżeli nie czujesz się Laikiem, oceń mój wiersz, a ja z zainteresowaniem, przeczytam Twoją opinię i wyrażę swoją"

Opublikowano

Widzisz zamieściłaś utwór o gatunku pamiętnikowym, czyli takim, że Ci wydaje się, że jest dobry i lubisz do niego wracać gdyż kojarzy Ci się z jakimś wydarzeniem z przeszłości, ale dla innych takowy nie jest. Niestety można o śmierci pisać w o wiele bardziej wyszukany sposób, a u Ciebie nawet tytuł podaje wszystko na tacy. Nic nie da jak to nazwałaś wcześniej bronienie się. Obserwowałem wcześniejsze komentarze i ta samoobrona przeradza się powoli w zawiść do innych. Na przykład jeżeli 99 osób mówi, że wiersz jest be, a jedna twierdzi, że to dzieło, to kto ma rację??

pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Shift+dlete to nie był atak na Ciebie Grabko, a jedynie stwierdzenie, że wiersz należałoby napisać od nowa (od razu uprzedzam).
Co do rymów, poza takimi jak: zostaną-powstaną, będzie-wszędzie (!!!) i stanie-zostanie - których słabość jest chyba jasna, to reszta nie wprowadza w wiersz żadnego nastroju poza nastrojem śmieszności. Przez te rymy i krótkie wersy utwór staje się bardziej rymowanką, niż poważnym wierszem o śmierci. Gdybyś zechciała napisać wiersz o śmierci z przymrużeniem oka, to nie miałbym nic przeciwko! Ale wydaje mi się, że tak nie miało być. W tym wypadku rymy w ten sposób zastosowane tylko psują efekt końcowy.

Pozdrawiam, Jędrzej.
Opublikowano

W odpowiedzi także na Twój post przy moim wierszu: poezja może wyrażać wszystko, ma prawo wyrażać wszystko i w jakikolwiek sposób. Kłopot w tym, że sposób, w jaki póki co piszesz nie zachwyca mnie, jako czytelnika, tak jak i nie zachwyca innych. Potencjał z pewnością masz (piszesz rytmicznie), ale trzeba nad nim pracować. Przecież wierszy także trzeba się uczyć.

Pytasz co nie tak z rymami: są czasownikowe. Rymy czasownikowe narzucają się same, są najprostsze - a to sprawia, że są dość banalne. Radze Ci na przyszłość ich unikać. Rymuj zmieniając części mowy: mieszaj czasowniki z przemiotnikami i rzeczownikami, i wszystkim co masz jeszcze pod ręką : )

Pozdrawiam, Antek

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
    • Nie ma to jak turkus morza:)
    • @Robert Witold Gorzkowski To będzie dla mnie przyjemność :) Zawsze piszę wiersz na kartce. Pomazana moim myśleniem :) Póżniej czytam z kartki do notesu samsunga. Poprawiam wariactwa i dopiero wklejam. Kartkę z tworzenia mam. Jest Twoja.   Pewno, że z przyjemnością "wezmę" coś Twojego. Tylko daj adres na priv. Dziękuję.  
    • Odeszła, zanim przyszła. Zeszła z mojego istnienia jak światło gasnące za horyzontem, jak oddech, który znika z powietrza. Nie zostawiła blizn - tylko ciszę, której nie można dotknąć. Byliśmy snem, który się nie zaczął, a jednak obudziłem się z jej śladem na policzku. Byliśmy krwią, w której nie zamieszkało żadne serce, a jednak moja nabrała koloru jej subtelności. Całowaliśmy się w języku, którego nikt nie znał. Teraz gryzę litery rozsypane na portalu, kwaśne, jakby alfabet umarł w moich ustach i wziął ze sobą wszystkie możliwe „przepraszam”. Paragon za nadzieję leżał obok - wyglądał jak wspomnienie. Rozstaliśmy się bez słowa. Jakby ktoś przeciął powietrze żyletką i kazał nam iść w przeciwnych kierunkach we wnętrzu tej samej minuty. Milczenie - ostatnie zdanie. Zostały po niej okruchy, z których nie da się złożyć chleba: ciemne pęknięcia w świetle poranka, guziki z koszuli, której nigdy nie miała, zapach, który pachnie jak zbyt późne pytanie - „czy to coś znaczyło?” – wypowiedziane w próżnię. I włos - kasztanowy, zatrzymany w futrynie światła, jakby cień jej nieobecności miał kolor. I niebieski odblask jej oczu w lustrze, który nie był moim spojrzeniem, ale patrzył na mnie z wyrzutem. I cytryna w lodówce - przecięta, sucha, uśmiechnięta krzywo jak stary żart, którego nikt już nie opowiada, ale wszyscy pamiętają śmiech, bo echo bywa głośniejsze niż głos. Kiedyś wydawało mi się, że w jej głosie słyszę „do zobaczenia”, ale echo powtarzało tylko: „nigdy, nigdy, nigdy”. Czuję się jak jezioro, w które wrzucono skałę - a żadna fala nie powstała. Jak skóra, która pamięta dotyk, choć nie było dłoni. Jak Persefona, która nie wróciła na wiosnę - a ziemia zamilkła na zawsze. A ja - z ziarnem granatu rozgniatanym językiem w ustach pełnych żalu. Zegar tyka, ale wskazówki stoją. Czas oddycha – nie rusza się z miejsca. Chwile gonią się nawzajem, a ja - w tym wszystkim – znowu umieram w rozpaczy. Chodzę po pokoju jak niedokończona modlitwa. Moje mysli - jak koty bez właściciela: gryzą, drapią, miauczą w rytmie rozpaczy. Kładę się na podłodze jak porzucona metafora. Ściany są zrobione z jej spojrzenia, a sufity - z tego, czego nie powiedziała. Kochaliśmy się przez skórę duszy, a teraz moja dusza ma wysypkę z małych, czerwonych „gdyby”. I wtedy pękła szklanka. Nie spadła. Po prostu pękła na stole - jakby nie wytrzymała tego wszystkiego za mnie. Zostało mi echo jej oddechu, rozsypane w głowie jak tabletki LSD w kieszeni po końcu świata. A niebo? Cholerne niebo - ciąży nade mną jak zasłona bez gwiazd, zimna, ciężka, nieprzenikniona. Cisza rozdziera czas na strzępy. Migotanie bez światła. I nikt nie odpowiada.
    • @Berenika97 Bereniko. To Twoje komentarze są przepiękne. Dziękuję uśmiechami :):):)     @Alicja_Wysocka Al. Oj, potrafisz, potrafisz :) Ty jestes literacką bestią :)  W najlepszym tego słowa znaczeniu !!! Dziękuję za uroczy komentarz :) Polne słoneczniki Ci kładę u stóp :)     @Annna2 Aniu. Tak jest. Jak drzewo ! Dziękuję Aniu.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...