Między Podszewką a Resztą

[Dekaos Dondi]

w pozłacanych stopach

skrawkami orbit słońca

wchodzisz między podszewkę

a zewnętrzną stronę

 

prześwitujące czarne dziury

żłobią na sklepieniu rękawa

horyzonty supernowych guzików

 

brniesz na miękkim podłożu

w razie upadku bezpieczniej

lecz trudniej iść

 

srebrzysta smukła kometa

ciągnie za sobą długi ogon

pojawia się i znika

zaszywa rozdarcie

 

nie odczuwasz lęku

choć ktoś na tobą

toczy czerwonego karła

dostrzegasz ślad wgłębienia

na łukowatym suficie

 

przesącza płyn z drogi mlecznej

prawie jak w domu

 

a daleko na horyzoncie

zastygłe ziarenka piasku

w klepsydrze utkanej...

 

z naftaliny...

 

ze skrzypienia drzwi

 

ktoś otwiera szafę

idziesz dalej

coraz bardziej pod górkę

ześlizgujesz się po strunach

pulsującej materii tajemnych

światów

mijasz co minąć musisz

 

spadasz

ciemność

 

gdzieś wysoko

małe światełko

nie ma wewnątrz klucza

 

*

owszem

życie to komedia

chociaż nie zawsze śmieszna

 

a reszta

jaka reszta

 

a jednak na twojej sukni

zmartwychwstają ślady moli