Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Karma

Reney

Przez Reney
w Warsztat dla prozy

 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Reney

Reney

Opublikowano
Opublikowano

Sterujesz mną jak aktorzy swymi marionetkami.

Dobrze się maskując, mamisz mnie, robiąc to latami.

Kryjesz kłamstwa, chamstwem zrażasz.
Bijesz w twarz, po czym tylko kochankę zauważasz.

W stajni chowasz się nocami.

Nie dociekam, co robisz z innymi kobietami.
Jestem cierpliwa i miło proszę byś do domu, błota nie wnosił kaloszami.

Krzyczysz podle „toż to twoja wina!”
Zupa za słona i pieniędzy wciąż nima!

Niczym porcelana pękam przed werandą.
Nie podnosisz, lecz patrzysz z pogardą.

Los jednak sprawiedliwym być chce.

Daje mi moc i mądrość za dwie.
Już się nie ugnę.
Teraz już nie.

Z lat katorgi przy tobie za wielu nauczyłam się marionetką nie być z papieru.

Walizkę przedwieczną na schodach pakuję.
Dla poczucia bezpieczeństwa pistolet ładuję.

Nienawiścią przepełniona szepczę cichuteńko-
Podejdź ścierwo!
No chodź tu prędko!

Wchodząc do domu, patrzysz wokół, wrzeszcząc srogo - „gdzieś ty krowo?!”
Żreć mi się chce, a w kuchni słyszę tylko ciszę grobową.

Ze strachu zatrzęsły się ręce me.

Ups... Przypadkiem wystrzelił...

Nie chciałam... nie kręcę...

Nabój wpadając na walizkę, zsunął ją jak gruz.

Los kierując ją na tego, co na żonę rękę wznosi, uciskiem swym zabija typa, a kończąc jego żywot, nawet nie przeprosi.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Annna2
      Między wersami

      Przez Annna2 · Opublikowano

      @Nata_Kruk  smutno, ale nikt nie dał gwarancji na tylko szczęśliwe życie, szczęśliwe tylko chwile są, ale dobrze że tak jest, bo inaczej życie byłoby niemożliwe
    • Annna2
      Modlitwa

      Przez Annna2 · Opublikowano

      @Nicość674  Każdy ma swój czas. czas urodzin i czas śmierci. Bóg nie chce niczyjej śmierci, zawsze wybacza.
    • Annna2
      Zagłada Tarragony 1811

      Przez Annna2 · Opublikowano

      @Mikołaj Szklanecki   to fragment z poematu Norwida. Pierwsza część.   Dziś tak bardzo aktualne, bo niszczone są dziedzictwa kultur narodowych( u Norwida wyrzucenie fortepianu Chopina), tożsamość narodową. Wojna to śmierć, ona nie zna litości  
    • Annna2
      Kołysanka

      Przez Annna2 · Opublikowano

      Całkiem niespodzianie w oczach dwa promienie zobaczyłam przy kasie w Biedronce. W moje ciemne wpadło szare spojrzenie z zadumania się nagle ocknęłam, w zachwyt wpadłam. Ale to nie byłaś Ty.   Czasem na ulicy Cię szukam, w sklepowej witrynie widzę, w jabłkowym sadzie wczoraj, gdzie z zielonych można zebrać ślady gwiazd. Na tarczy zegara też były sny niewyśnione, słowa niewypowiedziane. Już nie gram w gumę i w klasy, Ty to robisz z Nim, śpiewasz kołysanki. Jaki jest?   Do kogo jest podobny, czy nos tak śmiesznie marszczy gdy się złości. Nie wiem, kiedyś się dowiem. Ty znasz już tajemnice, one przechodzą przez fibryle mózgu. Nićmi radości są zszyte, mają moc nieśmiertelności. Poczekaj na mnie, będziemy alejkami razem chadzać, i nikt nie będzie nam przeszkadzać.   Miłość ma jabłek rumieńce, bo przecież tam jest pięknie.        
    • Mikołaj Szklanecki
      Zagłada Tarragony 1811

      Przez Mikołaj Szklanecki · Opublikowano

      Zagłada Tarragony 1811   “- Gmach - zajął się ogniem, przygasł znów,   Zapłonął znów - - i oto - pod ścianę -   Widzę czoła ożałobionych wdów   Kolbami pchane - - [...] Lecz Ty? - lecz ja? - uderzmy w sądne pienie,   Nawołując: "Ciesz się późny wnuku!...   Jękły głuche kamienie -   Ideał sięgnął bruku - - " “   Rozpętany huk i dziki krzyk Przez bramę do piekła niesie Demony wyskakują z powiewu Biegną ku swemu dziełu...   Zaczarowane latające mary Czarne krzyczące koszmary Wrzesczą, jaka straszna goń! Po francusku “Dedends-toi!” Jak ostry kamień w powodzi  Nie widzi, choć okiem wodzi Miasto załał płomienny wir I zgasił jak zasypany żwir   Kłusują tak ulicami te wilcze Sny. Kiedy krzyczą, milczę Ale drżą ręce i płyną krople  potu ciurkiem i tworzą sople Czy to pot? łzy, mocz, krew Nie wiem, może szum drzew Co na ulicy trącane przez  Tłum koloru szkarłatnych bez   Złapali! Nie! Puść potworze  Potwór, jak puste przestworze Nie słucha, tylko pakuje ręce Nie myśli, to zwierze udręce  Ogromne, czerwone, gorące  A twe w pacierzu się modlące  Włożona pod spódnicę płonie Jego szorstkie, ohydne dłonie   Cienkie palce wiją się uważnie Kędy sobie nagle zapragnie Jak ogony ludzkiego węża Już wciska za otwór kołnierza I szuka, zciska, dotyka, zwęża Trzyma, nie puści, zdzierża Pochłania chmara koszmaru  Trawi cię palcami pożaru    Trzyma za twe ramiona, ciąga Je wykręca, nie słyszy jak błaga Ta istota straszliwie cała pobita  Bo bije dalej i ma gdzieś hoplita Co mówi głupia hiszpańska kobita  Jedynie cień, jaszczurka jadowita W ciemnościach nie ma twarzy W tłumie są sugestie miraży   O Meduzo! Pomścij córki ciało Zgładź tego, komu się chciało Zlituj się! Posejdona w kamień spraw. Spal wapnem i zamień  Perseusza powieś i zabij  Pomścij swe siostry i rozbij Łotrów ostrym swym biczem  Bezlitośnie, jak oni przed twym obliczem.   Rozpętany huk i dziki krzyk Przez bramę do piekła niesie Demony wyskakują z powiewu Biegną ku swemu dziełu...

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...