Sterujesz mną jak aktorzy swymi marionetkami.Dobrze się maskując, mamisz mnie, robiąc to latami.Kryjesz kłamstwa, chamstwem zrażasz.Bijesz w twarz, po czym tylko kochankę zauważasz.W stajni chowasz się nocami.Nie dociekam, co robisz z innymi kobietami.Jestem cierpliwa i miło proszę byś do domu, błota nie wnosił kaloszami.Krzyczysz podle „toż to twoja wina!”Zupa za słona i pieniędzy wciąż nima!Niczym porcelana pękam przed werandą.Nie podnosisz, lecz patrzysz z pogardą.Los jednak sprawiedliwym być chce.Daje mi moc i mądrość za dwie.Już się nie ugnę.Teraz już nie.Z lat katorgi przy tobie za wielu nauczyłam się marionetką nie być z papieru.Walizkę przedwieczną na schodach pakuję.Dla poczucia bezpieczeństwa pistolet ładuję.Nienawiścią przepełniona szepczę cichuteńko-Podejdź ścierwo!No chodź tu prędko!Wchodząc do domu, patrzysz wokół, wrzeszcząc srogo - „gdzieś ty krowo?!”Żreć mi się chce, a w kuchni słyszę tylko ciszę grobową.Ze strachu zatrzęsły się ręce me.Ups... Przypadkiem wystrzelił...Nie chciałam... nie kręcę...Nabój wpadając na walizkę, zsunął ją jak gruz.Los kierując ją na tego, co na żonę rękę wznosi, uciskiem swym zabija typa, a kończąc jego żywot, nawet nie przeprosi.
