Pustka

[Arsis]

Wir zstępującego czasu — obejmuje wszystko… Poraża swoją jasnością w aureoli słońca…

 

… nagły

błysk…

Cień…

... i znowu światło…

 

*

 

Budzę się w szumiących trawach bezkresnego stepu…

 

Nade mną kobaltowe niebo,

pojedyncze białe obłoki…

 

Żałosna pozostałość drewnianego domu chyli się ku upadkowi, ziejąc czernią okien i drzwi…

 

Gdzieś tam — poległo

moje życie…

… w zakamarkach pokoi…

 

Pośród milczących,

mżących szarością

— pikseli osamotnienia…

 

Kto tu jest?

 

… pod stopami chrzęści potłuczone szkło…

 

Opukuję dłońmi ściany…

Przykładam ucho…

 

… spadają z cichymi

plaśnięciami —

resztki

zdartych tapet…

… pożółkłych plakatów...

 

Stęchlizna,

kurz…

 

… zapomnienie…

 

Czy ktoś tu jest?

 

… tylko szmer kosmicznej pustki… — gruz…

 

Przymilają się do mnie —

w oparach absurdu

— jakieś nierealne widma…

 

… przesuwają się w smugach zachodzącego słońca… — płoną…

 

(Włodzimierz Zastawniak, 2021-07-04)

 

 

 

 

 

[Antoine W]

@Arsis tak widma - nierealne... rogate widma - jak u Witkacego... i słychać, najwyraźniej słychać, jak głos z ... mówi:

- jedźmy, nikt nie woła.

[corival]

@Arsis Gdzie ten peel zawsze chodzi, że wokół ruina... teraz nie ma tam nikogo, ale dawniej... w przeszłości... na pewno jakieś echa jeszcze dobiegają. Pozdrawiam :)