Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Haiku

Klaudia Gasztold
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

dach

dach

Opublikowano
Opublikowano

@Klaudia Gasztold @Klaudia Gasztold witam. Niestety, ale o jedno słowo za dużo.

 

Szczelnie 

 

Poezja haiku z założenia nie dopuszcza czegoś takiego, jak wywieranie nacisku na przechodnia poprzez opiniotwórcze słowa. Mnie osobiście szczelnie od razu skojarzyło się z dobrze zakręconym słoikiem. Poprzez wieczko hermetycznie zamknięty słoik. Ale przecież ja to nikt. Jednakże tutaj tkwi cały problem. Dałaś mi podstawę do takiej a nie innej interpretacji. Wtargnęłaś zatem na moje pole. A przecież wyrzućmy szczelnie i co zostanie? Piękny, elegancki obraz. Nie narzucasz się, a dajesz przestrzeń niczym nie zmąconą przestrzeń poetycką i nie tylko. Haiku to nad wyraz wymagająca forma poezji. Przepraszam, że tak wtargnąłem. Mnie osobiście Twój obraz urzekł i dał pole dla naprawdę pięknej podróży w głąb Twojej poezji ale dopiero po wywaleniu szczelnie. Pozdrawiam.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Wędrowiec.1984
      Forumowa obsesja

      Przez Wędrowiec.1984 · Opublikowano

      @Rafael Marius @Sylwester_Lasota @Domysły Monika Dziękuję.    Sytuacja opisana w wierszu jest przerysowana, ponieważ np. w życiu bym nie położył laptopa na pościeli i nie mam tak, że patrzę w podłogę, martwiąc się, czy przyszły nowe wiadomości. Aż tak, to nie, aczkolwiek bywam w temacie utworu niecierpliwy, owszem. 
    • Corleone 11
      Inna historia. Czyli co stałoby się, gdyby...

      Przez Corleone 11 · Opublikowano

      Rozdział trzynasty      Na szczęście dla wszystkich obywateli - tych bardziej spokojnych i tych bardziej wojowniczych - do naruszenia i zmiany granic Rzeczypospolitej , a w następstwie tegoż do zachwiania jej wewnętrznego ładu nie doszło. Senatorowie zapamiętali doskonale ostrzeżenie, przedstawione im przez Przedwiecznego. W wyniku czego wszyscy oni - bez wyjątku, wliczając księcia Jeremiego - ważyli bacznie swoje decyzje, rozważając możliwe konsekwencje. Przekazali je także swoim potomkom, czego jednym z następstw było to, iż syn dopiero co wymienionego księcia, Michał, zapoczątkował pierwszą nie tylko w Europie i w Azji, ale także w świecie dynastię, panującą jednocześnie nad tyloma narodami.    Rzecz jasna, że ludy - a tym samym kraje ościenne jak Ormianie czy Gruzini - w zrozumiałej obawie przed potęgą sąsiada nie poważały się - pomijając nieliczne incydenty - naruszać jego granic. Wewnętrzny rozwój we wszystkich sferach - by wymienić tu tylko kulturalną i naukową - promieniował na sąsiadów, dając z jednej strony przykład, a z drugiej impuls do własnego rozwoju. Co bynajmniej oznacza, że w państwach owych - Autor ma tu na myśli Cesarstwa Chin i Japonii, znacznie przecież starszych - wewnętrzny postęp, szczególnie społeczny i technologiczny - nie miał miejsca. Miał, toteż wymiana tak kulturalna jak naukowa, rozwijały się po myśli władców i ministrów oraz ludzi tworzących powołane po temu instytucje.    Jedynie za zachodnią granicą Carstwa sytuacja - pomimo upływu lat, a potem wieków - wyglądała wciąż podobnie.  Rzeszowi książęta, a później polityczni przywódcy pochodzenia wcale nie szlachetnego, mimo przysiąg składanych na wierność kolejnym swoim królom, powiązanym wszak politycznie z Carstwem, wbrew zdrowemu rozsądkowi i własnemu dobru oraz korzyściom - ustawicznie intrygowali, mając najwyraźniej we krwi nie tyle bunt, ile naturalną niechęć do obywateli sąsiedniej nacji. Wzmacnianą po cichu - co z drugiej strony zrozumiałe - kultywowaną pamięcią wydarzeń sprzed stuleci, wzmacnianą podtrzymywanymi negatywnymi emocjami. Które to spiskowanie kończyło się dla nich w sposób łatwy do przewidzenia: przed królewskim sądem.     Działo się tak do pierwszych lat dwudziestego wieku, gdy kolejny car z panującej nieprzerwanie dynastii Wiśniowieckich, Michał Jeremi IV - nazwany tak ku czci swoich wielkich przodków - straciwszy najwyraźniej cierpliwość po otrzymaniu następnej już w tym roku (a był to rok 1914) wiadomości o procesie kolejnych rzeszowych polityków, postanowił rozwiązać problem z Germanami sposobem swojego wielkiego przodka, księcia Jeremiego...      Voorhout, 4. Grudnia 2024     
    • violetta
      Wakacyjne uczucia

      Przez violetta · Opublikowano

      @Rafael Marius sami będą przyjeżdżać;) zrobi się jeszcze ciaśniej:)
    • Duch7millenium
      Przyjaźń

      Przez Duch7millenium · Opublikowano

      @violetta spoko, cieszę się.
    • Rafael Marius
      Wróżby i zabawy losowe

      Przez Rafael Marius · Opublikowano

      @FaLcorN Dziękuję za serduszko i czytanie.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...