Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

Twoje ciało, Elijosie, jarzy się rozpalonymi cząsteczkami eteru,

które unicestwiają czas…

 

Domiażdża mnie milczenie pustej, schodowej klatki…

 

Zamknięte drzwi… Dębowe, wytarte przez dziesięciolecia

poręcze

i stopnie…

 

… jesteś… nie ma cię…

 

Stwarzasz się

w dwoistości

— słonecznej smugi…

 

Przesuwają się mżące piksele kurzu…

Nikną

w cieniu…

 

Słyszę

echo

— kroków…

 

... Marmieładow…

Raskolnikow…

 

… Dymitr Prokoficz Razumichin?

 

Kto idzie tak ciężko, stawia śmiertelne kroki? Słyszę twój szept, Elijosie… — niezrozumiałe

słowa…

 

… twój dotyk —

objął mnie

— lodowatym chłodem…

 

Dlaczego nie wyrażasz się jaśniej?

Dlaczego jest w tym tyle zagadek?

 

Wyłaniają się z otchłani czasu jakieś pogłosy, nawoływania… — Śmiechy, płacze, krzyki…

 

… ocieram się o wszystko i o nic…

 

Przede mną — z martwych kamieni — ściana… Przemykają chyłkiem widma — umarłych…

 

Stwarzają się

i pierzchają,

jak obłoki

— w głębokim niebie…

 

Elijosie,

jesteś

tam

— jeszcze?

 

Doznaję

dziwnego

— wrażenia…

 

Wydaje mi się, że ktoś mnie wspomina…

 

Żyłem

kiedyś…

 

… umarłem…

 

Opuszczam

powoli

— ciężkie powieki…

 

(Włodzimierz Zastawniak, 2021-06-19)

 

 

 

 

Edytowane przez Arsis (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Jacek_Suchowicz Dziękuję za sympatyczny wierszowany odzew :-) A w sumie malinowy chruśniak nie byłby taki zły, bo i kojarzy się zmysłowo, i słodkich malinek by można pojeść...
    • @Gerber Zaciekawił mnie ten tekst, zaintrygował swoją surowością opisu. Tu nie ma miejsca na roztkliwianie się. Ty codziennie dokonujesz prywatnych rozliczeń ze swoją świadomością, którą kształtuje "bycie poetą", na dodatek całkowicie mimowolne. Codziennie uzmysławiasz sobie, że poezja to przede wszystkim codzienność, a nie wzniosłość. Chleb kojarzy się przecież z czymś powszednim. Peel od samego początku nie czuje się dobrze w swojej skórze poety. Uwiera go, w mojej ocenie, jego własna nadwrażliwość. Umiejętność dostrzegania we wszystkim podskórnej warstwy bywa czasem przekleństwem,  a nie darem niebios. Może stąd ten lump, doskonale pomyślany jako personifikacja czegoś, co drażni i przeszkadza. I chyba nie tylko pod sklepem, ale w głębi samego siebie.
    • ładne   o jedną zieleń za daleko a same chaszcze nie bez winy ale cudownie dźwięczy echo mieliście szczęście - że nie maliny :)
    • @Jan Sonet Trochę się pogubiłam przy czytaniu tego wiersza. Może to tak miało być? Świadomie wykreowane błądzenie bez celu? Twoje strofy również sprawiają wrażenie, jakby się zabłąkały w poszukiwaniu puenty. Czy osoba mówiąca w wierszu to kobieta, czy mężczyzna?    
    • @Gosława Czuję ten wiersz, jakby zatrzymany w czasie późnego lata, Intensywność bodźców docierających z przyrody opisana została smakowicie i sugestywnie. Podoba mi się też, w jaki sposób oddajesz bliskość z drugą osobą - nie wprost, ale przez odniesienia do zjawisk natury,do jej podskórnego niepokoju i łagodnego trwania, pomimo nieuchronności przemian (rzeka, jak wiadomo, zawsze pachnie Heraklitem).
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...