Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

W Jezioraranach

czyli opera mydlana za trzy gorsze

 

 

 

sitowie fastrygą przytrzymuje jezioru
nadgryzione brzegi
w oczach mętnieje czas
a wbite w rzęsę miecze kosaćców

wygrażają Bogu
ducha nam winnemu 
niebu


i rozpływa się nad niedoczekaniem 
moim serce pisane palcem 
po wodzie którą rozdzielam 
na ha i dwa 
o
złota rybka 


nie
to zwykły karp


jak on z trudem nabieram 
powietrza 
wody w usta
się na gładkie 
i wreszcie - odwagi


by łuski spadły mi 
z oczu to z serca kochanie
przecież tobie wszystko i tak
rybka 

 


i karpie diem
 

 

 

 

 

 

 

Opublikowano

@Dag
Cześć, Daguś :-) witam Cię z Krainy Wielkich Jezior:-) Bo czasem jesteśmy takimi stojącymi wodami polodowcowymi, na raczej dennych terenach morenowych... 

Pozdrawiam ciepło, Poetyczna

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

 

@Anna_Sendor

Witaj, bardzo Ci dziękuję za dobre słowo o tym wierszydełku:-) Od jakiegoś czasu podczutuję Twoje komentarze i cenię siebie bardzo Twoją opinię :-)

Pozdrawiam serdecznie

 

 

@Antosiek Szyszka

Dzięki, Antosiu, za sugestię, Twoja wersja brzmi ok, ale tytułu nie zmienię. Zostanę jednak przy oczach, rzęsach i - ranach - jeziora, oraz przy zapisie nawiązującym w zamyśle do tasiemca radiowego; a to powtórzenie, jak zająknięcie, ma być, ma  brzmieć jak dźwięk starej, zacinającej się, zdartej płyty.

Ja również Cię pozdrawiam. :-)

 

@Leszczym

Oduśmiecham się :-) 

 

 

Gość Radosław
Opublikowano

Potrzebowałem bardzo dużego skupienia, aby zanurzyć się w tym wierszu. Ale tekst powoli się otwiera .Jezioro wydaje być się głębokie. Mylę się ? ;)

 

Po za tym są emocje. A to dużo. 

 

Pozdrawiam. 

Gość Radosław
Opublikowano

@opal

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ależ skąd, przedzieram się przez sitowie ;) 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Z sennej otchłani promień światła  refleksem ciszy, lśnieniem ciał rozświetla ciemność przenikając  noc, która kruszy ciężar gwiazd.   Dryfując lekko zmysłem lotu miękkością skrzydeł wzruszam czas, a może ze mną zamkniesz oczy  by znaleźć w sobie światła blask.!?          
    • @iwonaroma Świetnie wykorzystujesz kontrast między fizyczną agresją a nieuchwytną "istotą białą". Ta lawina brutalnych, cielesnych działań – wszystkie te kopnięcia, uderzenia, chwytania – buduje narastające napięcie, by nagle się zatrzymać przy czymś eterycznym, niedostępnym. "Szara strefa" na czubku głowy to świetna metafora – coś pomiędzy, nieokreślonego, choć dosłownie mózg to szara masa. Ta "biała istota" w "szarej strefie" tworzy intrygujący paradoks
    • @Migrena To piękny i subtelny liryk o miłości, która osiąga wymiar metafizyczny, wręcz mistyczny. Miłość nie jest tu tylko uczuciem, ale fundamentalną siłą, która podważa samo poczucie rzeczywistości. Twoje istnienie jest uwarunkowane wzajemnym "śnieniem" z ukochaną. To nie jest jednostronne uczucie, lecz wspólne tworzenie rzeczywistości, w której "świat znajduje sens". Cały świat staje się jej odbiciem, a Ty topisz swój rozsądek w jej oczach. Napisałeś wiersz o miłości totalnej – takiej, którą nie dodaje się do życia, ale która staje się całym życiem. Jak zwykle - świetny!
    • @UtratabezStratyBardzo dziękuję! 
    • @andrew Bardzo dziękuję! To właśnie takie domy sprawiają, że pamięć żyje. Pozdrawiam.  @Whisper of loves rain Bardzo dziękuję! za tak wnikliwą analizę. Tak , to "smutna diagnoza", ale chciałam, żeby była uczciwa. Bez oskarżania, bez patosu, tylko spojrzenie na to, jak naprawdę wygląda nasza pamięć dziś. I dziękuję za "lekcję pokory". Tak - prawdziwy szacunek dla historii to nie znicz raz w roku, nie gestykulacja, nie wyuczone słowa. @lena2_ Bardzo dziękuję! I jest coraz trudniej, aby to zmienić. @hania kluseczka Świetnie, że byłaś marszu i że był piękny. :) To, o czym piszesz - to właśnie jedna z tych bolesnych rzeczy. Że uczestniczenie w marszu niepodległości dla jednych jest naturalnym gestem patriotyzmu, dla innych - powodem do oskarżeń. Dom rodzinny, o którym pisałam w innych odpowiedziach, to właśnie to miejsce, gdzie uczymy się, że można kochać ojczyznę bez nienawiści do innych. Że można uczestniczyć w obchodach bez stygmatyzowania tych, którzy patrzą na to inaczej - i odwrotnie. Dobrze, że poszłaś tam, gdzie czułaś, że powinnaś być. Pozdrawiam.    @KOBIETA Bardzo dziękuję!  Pozdrawiam serdecznie! :)   @Leszczym@FaLcorNSerdecznie dziękuję! 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...