Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

zrobili film o mnie
myślałam że to unikalna historia
niemożliwa przeżyta i moja
a prócz innych dekoracji słów postaci
każdy gest poznałam
pytanie odpowiedź
w obcej dziewczynce
ktoś film zrobił o mnie
żebym zapłakała

zapętloną nitką czasu owijam dwa palce
matrycę
ja i ona
a tylu jeszcze ludzi na świecie

w kasecie maszyny losującej mamy x pól 
zwalniamy blokadę i losujemy
konfigurację czyjegoś losu


a oto wylosowane liczby
masz?
więc jesteś

 

*
znalezienie sobowtóra nie jest niczym wyjątkowym

wystarczy przypadek

albo odpowiednia ilość danych 

Edytowane przez beta_b (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

@Dag Tak Dag, bywa że czujemy się oddzielni, samostanowiący a jesteśmy tacy sami. Matryca, w którą stronę skręcisz, na tego bęc. Życie determinuje ilość pól wyboru, za mały mam umysł by rzec, że nieograniczona. To nic odkrywczego, ale prosto mówiąc: wyżej głowy nie podskoczysz. bb

Opublikowano

@Dag tak, ale 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Jezusem historii nie jestem, robię co mogę i zarażam innych, pracą u podstaw. Jaki realnie masz wpływ na guzik atomowy?

 

Przed covidem rosła rola eko i np. zamiana w sklepach folii na papier. Teraz temat stracił na znaczeniu. Prócz morza jednorazowek dochodzą rękawiczki. Przykładów wiele. Przykro mi, ale nie zawrócę kijem Wisły. bb

Opublikowano

Jest możliwe, że, tak jak modele samochodów różnych firm upodobniły się do siebie ze względów praktycznych, tak my, poprzez edukację, ujednolicanie kulturowe, ale też dobór naturalny, który też coraz częściej opiera się na względach praktycznych, zaczynamy się coraz częściej upodobniać do siebie. Może nie tyle wyglądem, chociaż też, ale zachowaniem, obyczajowością, scenariuszami życiorysów itd.

Jest to temat poruszony w Kartotece Różewicza, w której Bohater skupia i reprezentuje w sobie losy wielu osób, stając się niejako bohaterem reprezentatywnym, swoistą "kartoteką" pokolenia. W tym sensie ma bardzo wielu sobowtórów albo jest sobowtórem bardzo wielu osób.

Pozdrawiam

Opublikowano

@beta_b Znów ktoś był w mojej głowie i szperał w moich pomysłach, chyba za dużo mnie tu na portalu i powstają jakieś tunele przesyłowe pomiędzy głowami :) :) :) Nic to! Odczekam swoje i przyatakuje po krótkim czasie! :DDD

 

Pozdrawiam

Pan Ropuch

Opublikowano

@Leszczym wcale nie chciałam o tym opowiedzieć, ale się nie dało. 

@Pan Ropuch Panie Ropuszku, czyli nawet liczba myśli jest ograniczona ;) 

@Sylwester_Lasota Powyższe myśli nie są odkrycie, zważywszy na potencjał urodzeniowy (geny, zasoby, doświadczenie, kultura), plus zakres "błędu" - co nas spotka - daje zarys życiowego szlaku. 

Kiedyś pisałam, że wróżę z pokoleń los na wietrze. To nie magia: psychologia, statystyka. 

 

Dziękuję Panom za obecność i uwagę. bb

Opublikowano (edytowane)

@beta_b Dlatego trzeba przyjąć swoje miejsce położenie status jako najwłaściwsze nic nie rozpamiętywać niczego nie żałować a co najważniejsze nie oglądać się za siebie. Jestem średniowystarczalnym samcem beta któremu jak się poszczęści albo i nie to i tak spadnie na cztery łapy. Życzę wszystkim zadowolenia i przywyknięcia a wręcz zrozumienia i łaknienia banału najlepsze ciasta i zakalce powstają z niego. Skomplikowane czy złożone to już nie moje bierki kiepsko się w nich poruszam i zwyczajnie jako samcowi beta nie starcza mi na to sił. Moja twierdza i mój dom to zwyczajność, średniactwo i przyziemienie w tym poruszam się z gracją i proszę mi wierzyć na słowo w tanecznym kroku. 

 

Pozdrawiam

Pan Ropuch

Edytowane przez Pan Ropuch (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Móc naprawdę w kimś się przejrzeć to wielki dar i a często ostry ból, rozdarcie. 

 

Można z tego czerpać. 

 

Serdeczne pozdrowienia Beta. 

Opublikowano

@Radosław To prawda, lustro prawdę pokaże. 

 

@Pi_ Dostaję zwroty, że ludzie wolą moje białe teksty. Tylko że mnie melodia w wierszu kołysze. Lubię to uczucie, gdy już przychodzi. I nie chcę oddawać melodii za głaski. Wolę ją śróbować do ciekawszego dla wszystkich brzmienia.

 

Rymowanki przypominają mi banał, w dobrym znaczeniu. Coś jasnego, bez udziwnień. A coś prostego od prostackiego dzieli ocean. Ściskam, bb

 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • - Gdybyś był chociaż mniej wytrwały... - powtórzyłam po kilku przepłakanych chwilach. - Ale jesteś, jaki jesteś! A jaka jestem ja? - zadałam sobie ni stąd ni zowąd właśnie to pytanie. -  No jaka? No? Chyba przestaję podobać się sama sobie... - zdążyłam mruknąć, nim sen mnie zmorzył.     W nocy przyśniła mi się rozmowa z nim. A dokładniej ta jej część, która w rzeczywistości się nie odbyła.     - Naprawdę zostawiłbyś mnie? - spytałam roztrzęsiona, po czym chwyciłam go za dłonie i ścisnęłam je mocno. - Mógłbyś mnie zostawiłbyś?! - powtórzyłam głośniej. Dużo głośniej. Tak głośno, jak chciałam.     - Rozważyłem to - w treść snu wtrąciło się pierwsze ze rzeczywiście wypowiedzianych zdań. - Ale  skrzywdziłbym cię, wycofując się z danego ci słowa. Więc - nie - ma - opcji, bo nie mógłbym! - senne wyobrażenie mojego mężczyzny dodało zdanie drugie z realnie wygłoszonych. - Chociaż może powinienem - kontynuowało twardszym tonem - bo przy naszym drugim początku postawiłem ci warunek. Pamiętasz, jaki. A ty co zrobiłaś? Nadużyłaś mojego zaufania i mojej cierpliwości, a mimo to nadal spodziewasz się trwania przy tobie.     - A i owszem, spodziewam się - senny obraz mnie samej odpowiedział analogicznemu wyobrażeniu mojego mężczyzny. - Spodziewam się jeszcze więcej: nadal zaufania i nadal cierpliwości. Mimo, że cię zawiodłam. Bo... - urwałam na chwilę, gdy senna wersja mojego em spojrzała znacząco. Jednak ciągnęłam dalej:    - Bo zasługuję na nie, a ty dałeś mi słowo.     - Zasługujesz, to prawda - senny em odparł bynajmniej sennie. - I zgadza się: dałem Ci je. Ale czy powinienem go dotrzymać? Postąpić w tej sytuacji zgodnie z zapewnieniem? A może właściwe byłoby zdecydować wbrew sobie? Może na tym wyszedłbym lepiej?     Uśmiechnęłam się.     - Może, może - odpowiedziałem. - Ale wiesz, że nie wyszedłbyś na tym lepiej, bo nie byłby to właściwy krok.     - Nie byłby? - mój śniony facet spojrzał sennym spojrzeniem. - Bo?    - Bo jestem właściwą dla ciebie kobietą. A ty właściwym dla mnie mężczyzną. Tylko?     - Tylko? - em popatrzył po raz kolejny. Trzeci. Tym razem pytająco.     - Tylko daj mi czas. To dla mnie ważne.      Rzeszów, 29. Grudnia 2025          
    • Napłatał: łatał pan.  
    • O tu napisali Milasi - panu to.    
    • Ulu, z oka kozulu.      
    • Elki pikle, tu butelki, pikle.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...